Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Κούφιοι Άνθρωποι, Τ.Σ Έλιοτ


Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι

Σκύβοντας μαζί

Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο.

Αλίμονο!

Οι στεγνές φωνές μας

Όταν ψιθυρίζουμε μαζί

Είναι ήσυχες και ανόητες

Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι

Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί

Στο ξερό μας κελάρι

Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα

Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

Αυτοί που πέρασαν

Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ’άλλο βασίλειο

Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες

Βίαιες ψυχές , μα μοναχά

Ως κούφιους ανθρώπους

Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους

Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα

Στου θανάτου τ’ ονειρικό βασίλειο

Αυτά δεν εμφανίζονται :

Εκεί, τα μάτια είναι

Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα

Εκεί, είν’ ένα δέντρο χορεύοντας

Και φωνές είναι

Στου ανέμου το τραγούδισμα

Πιο μακρινές και πιο τελεστικές

Από ένα μαραμένο αστέρι.

Ας είμαι όχι πιο κοντά

Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο

Ας φορέσω επίσης

Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις

Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες

Σ’ έναν αγρό

Φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος

Όχι πιο κοντά

Όχι αυτή την τελική συνάντηση

Στου λυκόφωτος το βασίλειο

Αυτή είναι η νεκρή χώρα

Αυτή είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα είδωλα

Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν

Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου

Κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου.

Αυτό είναι σαν αυτό

Στου θανάτου το άλλο βασίλειο

Ξυπνώντας μόνοι

Στην ώρα που είμαστε

Τρέμοντας με τρυφερότητα

Χείλη που θα φιλούσαν

Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

Τα μάτια δεν είναι εδώ

Δεν είναι μάτια εδώ

Στην κοιλάδα των άστρων πεθαίνουν

Στην κούφια κοιλάδα

Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας

Σ’ αυτό τον έσχατο απ’ τους τόπους συναντήσεων

Ψηλαφούμε μαζί

Κι αποφεύγουμε ομιλία

Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμού

Αόμματοι, αν δεν

Τα μάτια μας ξαναφανούν

Όπως το αέναο άστρο

Του πολύφυλλου ρόδου

Στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο

Η ελπίδα μόνο

Των κενών ανθρώπων.

Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά

Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά

Στις πέντε το πρωί

Μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης και δράσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας

Μεταξύ κίνησης και απάντησης

Πέφτει η Σκιά

Η ζωή σου είναι πολύ μακριά

Μεταξύ πόθου και σπασμού

Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης

Μεταξύ ουσίας και πτώσης

Πέφτει η Σκιά

Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο

Διότι δική σου είναι

η ζωή

είναι

διότι δική σου είναι η

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

Όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

'Ατονο θέλω..







Θελω να σε αφηνω
να σε θρυμματιζω σε ενα πελωριο εγω
να ξεκινω παντα απ`τα χερια σου
και ο κηπος μας να ειναι γεματος ηλιους
να απλωνουμε στα δωματια τις στιγμες
και καθε λιακαδα να μας βρισκει βροχη
και οταν θα ρουφας τα συννεφα
να δακρυζουν οι εσοχες
τα σχηματα να γεμιζουν χρωμα
και καθε απογευμα το φιλι σου να ειναι αγωνια
ενα ζεστο ρουχο απ`την αφη σου να τυλιγεται στο φως,
μου λειπεις
οσο φοβαμαι
λερωνω τα λεπτα μου
με τις ζωγραφιες που εκανες μικρος,
και ο χρονος σε κοιταει
και ματαια τρεχω να τον προλαβω
μηπως γυρισει και με αντικρισει
για μια φορα,
και καπως αστοχα
φοβαμαι ξανα
σε παρατηρω
ζω απ`τις γουλιες
που δεν ηπιες
σαν ερειπιο
που δεν γκρεμιζεται
σε περιμενω..

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Η ψυχή είναι σκοτεινή, Alda Merini



Η ψυχή είναι σκοτεινή
το φως της ψυχής είναι σκοτεινό
όπως σκοτεινό είναι ένα χαλί αίματος.
Είδες την αυγή να περνά;
Είχε τη μορφή μιας παιδούλας, τόσο γλυκιά,
μιας παιδούλας επιφανειακά όμορφης και ευαίσθητης
ήταν αυτή που ζωήρευε το φως μας.
Πώς την έλεγαν;
Αρκεί να πεις πως τη σκέπαζε η λάμψη του απείρου
και ήταν ένα αθώο κορίτσι,
ένα αθώο κορίτσι που πέρασε από τα μέρη μας
για να σταματήσει το τέλος τους σύμπαντος.
Κι έπειτα;
Επειτα ένα πρίγκιπας της έδωσε το αντίδοτο του θανάτου
κι έγινε ένας έρωτας απατηλός
γιατί αυτή φούσκωνε σαν ένα απέραντο ψωμί
στις συνειδήσεις μας.
Είναι νεκρή;
Οχι, συνεχίζει να φουσκώνει μέσα μας
και το στάχυ της σοφίας είναι ο αγώνας της
και η κοιμισμένη λέξη θα ξυπνήσει
ίσως, όταν εμείς θ' αντιληφθούμε, φίλε,
το μυστήριο της ζωής
που είναι ο έρωτας για τη δημιουργία.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Με φοράς σε ντύνω..

Φαίνεται πως η απουσία σχηματίζει αγκαλιά,
με δύο λέξεις την αφήνεις να κυλήσει,
ένα κόκκινο μπαλόνι στον ουρανό
δύο φιλιά στο αφημένο στη μνήμη σώμα,
και όταν λυπάσαι
αρχίζει η βροχή
και όταν γελάς
αρχίζει η βροχή,
στο σεντόνι τυλίγεσαι
φωνάζεις με σιωπές
αγκυλώνεις ένα ένα τα σημάδια,
και με ένα δάκρυ
φωλιάζεις
το βλέμμα σου
σε βλέμμα,
και η μουσική,
μια κιθάρα
σε αβάσταχτο τέμπο,
κουλουριάζομαι
δύο γυμνές αφορμές
διασπούν το όνειρο,
ένα περιθώριο
ένα λεπτό
σε δυό στιγμές
στέκει,
με φοράς
σε ντύνω
με φοράς
σε ντύνω.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Φλάς Πίστολ

Ζυζάνιο η σκέψη
αχόρταγη της αγάπης
αφιλτράριστη
πηγαία αφόρμιση απο κάθε σώμα
δεν σε βιώνω
πολεμάω σε λάθος πλαίσιο
ψάχνω να νικήσω το πεπερασμένο
χάνω το έδαφος
γαμιέται κάθε λογική
το συναίσθημα παραλύει το νερωμένο όνειρο
επιβιώνω
χρεώνομαι την ανθρωπιά
και πάντα βλέπω εκείνον τον ουρανό
πήζω στο μέσα μου κάθε ποιητική αφέλεια
εκμεταλλεύομαι την ύπαρξη
χτίζομαι στο μηδέν
με θυμίζεις όταν με αγκαλιάζεις
και διώχνω σκέψεις
ξένη απ`αυτές
φοβάμαι να περπατάω
τρέχω μόνο όταν γεμίζει ο ήλιος
στο δειλινό ζώ
τους ήρωες μου ερωτεύομαι
πεθαίνω σε κάθε ποιήμα
τελειώνω σε όλες τις γραμμές που γράφεις
χορεύω σε έδαφος υπό κατάρρευση
χωρίς χρόνο τον χρόνο αγγίζω
και κάθε λεπτό είναι μαχαίρι
και κάθε σκελίδα ζωγραφίζεται στο σώμα
θύμα με φωνάζω θύμα
τρέφομαι από εσένα
απορρίπτω ότι δεν με απορρίπτει
ενώνομαι με ό,τι με φτύνει
πηγάζω από την βρώμικη απελπισία του μυαλού
φαύλη της σπηλιάς σου
δέσμια του ονείρου
σε πρότυπα σπαταλημένη
δέχομαι χ
ανανεώνω την καμμένη δασική έκταση μου
και σε θάλασσα τη θάλασσα ζητάω
με φλάς καταστρέφομαι
με φλάς με φλάς με φλάς.