Το δαχτυλίδι
που φοράει
η αμυδρή συμπεριφορά σου
πλάθει
ένα νεφελώδες γιατί
- πάνω μέσα -
και άψογα διατυπώνω
το μέγιστο
το ανείπωτο
το ελάχιστο
σαν ελατήριο
να εκτοξεύσω
σε ένα μελλοντικό ουρανό
λίγα κομμάτια
και δύο πέταλα
μόνο κόκκινα
μόνο λευκά
μοναδικά υστερικά
με φόβο
με φόβο
πληγωμένο στην καρδιά.
'' Colori Violenti sono le nostre memorie
colori inaccettabili gli incontri
sabbia mare luna ''
Με μια σπονδή στην ανθρώπινη καρδιά, θέλω να βρώ με τον αγώνα μου το πραγματικό πετράδι της ζωής, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές. Και να πιστέψω στην εφήμερη αιωνιότητα τους.
Πάθη .
χάριζε το σώμα στο φεγγάρι
σαν ένα αστέρι που
δεν φοβήθηκε την πτώση
Αναγνώστες
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
EUGENIO MONTALE
Ποιός ξέρει τι αύριο στο λαχνό
θε να μας τύχει, χαρούμενο ή σκοτεινό,
ίσως ο δρόμος μας
σε ξέφωτα ανέγγιχτα μας φέρει
που κελαρύζει αιώνια της νιότης το νερό,
ή θα είναι ένα κατέβασμα
στο τελευταίο οχυρό,
στη νύχτα, φευγαλέα ανάμνηση του πρωινού.
Ακόμα ξένοι τόποι
μπορεί να μας δεχτούν: θα χάσουμε
τη θύμηση του ήλιου, από το νου
θα μας έρθει των στίχων ο αχός.
Ω, ο μύθος που μ' αυτόν εκφράζεται
η ζωή μας, ο ξαφνικός,
θα μεταβληθεί στη σκοτεινή ιστορία την ανομολόγητη.
Όμως για ένα πράγμα μας εμπιστεύεσαι,
και είν' αυτό: ότι κάτι από το δώρο σου
έχει περάσει για πάντα στις συλλαβές
που σέρνουμε μαζί μας, μέλισσες βουερές.
Μακριά θα πάμε διατηρώντας έναν ήχο
από τη φωνή σου, όπως θυμάται
τον ήλιο το σταχτί χορτάρι
ανάμεσα στα σπίτι, στις αυλές τις σκιερές.
Και μια μέρα ετούτες οι αθόρυβες λέξεις
που με σένα συνηθίσαμε να γαλουχούμε
με κόπους και με σιωπές,
θα φαίνονται σε ένα πνεύμα αδερφικό
σπιρτόζικες από αλάτι ελληνικό.
υγ: απ' τη συλλογή "Σουπιοκόκκαλα".
θε να μας τύχει, χαρούμενο ή σκοτεινό,
ίσως ο δρόμος μας
σε ξέφωτα ανέγγιχτα μας φέρει
που κελαρύζει αιώνια της νιότης το νερό,
ή θα είναι ένα κατέβασμα
στο τελευταίο οχυρό,
στη νύχτα, φευγαλέα ανάμνηση του πρωινού.
Ακόμα ξένοι τόποι
μπορεί να μας δεχτούν: θα χάσουμε
τη θύμηση του ήλιου, από το νου
θα μας έρθει των στίχων ο αχός.
Ω, ο μύθος που μ' αυτόν εκφράζεται
η ζωή μας, ο ξαφνικός,
θα μεταβληθεί στη σκοτεινή ιστορία την ανομολόγητη.
Όμως για ένα πράγμα μας εμπιστεύεσαι,
και είν' αυτό: ότι κάτι από το δώρο σου
έχει περάσει για πάντα στις συλλαβές
που σέρνουμε μαζί μας, μέλισσες βουερές.
Μακριά θα πάμε διατηρώντας έναν ήχο
από τη φωνή σου, όπως θυμάται
τον ήλιο το σταχτί χορτάρι
ανάμεσα στα σπίτι, στις αυλές τις σκιερές.
Και μια μέρα ετούτες οι αθόρυβες λέξεις
που με σένα συνηθίσαμε να γαλουχούμε
με κόπους και με σιωπές,
θα φαίνονται σε ένα πνεύμα αδερφικό
σπιρτόζικες από αλάτι ελληνικό.
υγ: απ' τη συλλογή "Σουπιοκόκκαλα".
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Μου παραγγέλνουν να σε αποσυνδέσω
εκδηλώνουν υστερικά τη σιωπή
και με αποφεύγουν
πλοτάρουν
και φεύγουν
με ξεχνούν
ξανά επαναλαμβάνεις
τον αριθμο που θα καλέσω
μόλις βρώ το χάος,
το σημειώνω με βροχη στο σώμα,
με μια γουλιά έρωτα
πως έγινε κόκκινος
ο έντεχνος ουρανός
όλα τα πέταλα
και τα παππούτσια μου..
εκδηλώνουν υστερικά τη σιωπή
και με αποφεύγουν
πλοτάρουν
και φεύγουν
με ξεχνούν
ξανά επαναλαμβάνεις
τον αριθμο που θα καλέσω
μόλις βρώ το χάος,
το σημειώνω με βροχη στο σώμα,
με μια γουλιά έρωτα
πως έγινε κόκκινος
ο έντεχνος ουρανός
όλα τα πέταλα
και τα παππούτσια μου..
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Αφρός Βροχή Σκόνη..
..Φωτογραφία εκθέματος της Βάνας Ξένου απο την έκθεση ''Η ψυχή του τόπου''..
Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνια
άρα δεν είναι φήμη
ο ουρανός υπάρχει
και δεν είναι το χώμα
λοιπόν
η μόνη λύση όπως
ισχυρίζεται
ο κάθε τεμπέλης νεκρός.
Κική Δημουλά
Βρέχει, βρέχει αργή βροχή
βρέχει αιώνιες βελόνες
και το άτι που κάλπαζε
διαλύθηκε στη βροχή:
κι αμέσως ξαναχτίστηκε
με τις στάλες τις νεκροθάφτρες
και τώρα καλπάζω στον άνεμο
πάνω στο άτι της βροχής
Πάμπλο Νερούδα
.. αόρατη εκλογή ..
Τυφλή απο έρωτα
απο βροχή
να ικετεύω τη φωνή
να δικαιώνω την σιωπή
να αγρικάς τον μοναχικό ορίζοντα
να με μετράς
και να σε ονομάζω
σκελετό, σάρκα, βροχή.
Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνια
άρα δεν είναι φήμη
ο ουρανός υπάρχει
και δεν είναι το χώμα
λοιπόν
η μόνη λύση όπως
ισχυρίζεται
ο κάθε τεμπέλης νεκρός.
Κική Δημουλά
Βρέχει, βρέχει αργή βροχή
βρέχει αιώνιες βελόνες
και το άτι που κάλπαζε
διαλύθηκε στη βροχή:
κι αμέσως ξαναχτίστηκε
με τις στάλες τις νεκροθάφτρες
και τώρα καλπάζω στον άνεμο
πάνω στο άτι της βροχής
Πάμπλο Νερούδα
.. αόρατη εκλογή ..
Τυφλή απο έρωτα
απο βροχή
να ικετεύω τη φωνή
να δικαιώνω την σιωπή
να αγρικάς τον μοναχικό ορίζοντα
να με μετράς
και να σε ονομάζω
σκελετό, σάρκα, βροχή.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)