Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Το ξημέρωμα μέσα στην γύμνια της ανάσας σου.

Άνοιξη ανοίγεις
μπούμ μπάμ απόκλιση
τέτοιες ματιές απο τέτοιους ανθρώπους
περαστικές διαφημίσεις
στην κόκκινη γωνία του μυαλού
-σε περιφρονώ-
αλλεργία στην ρατσιστική αγκαλιά
δέσμια της εξάρτησης του φιλιού
απο χείλη ίδια, καθρέφτη στο ευαίσθητο σημείο σου.

Mόνο οι άνθρωποι
επιδεικτικά σε γδύνουν
μόνοι οι άνθρωποι
περίφανα σε ντύνουν
με χέρια σπαταλούν
τις στιγμές τους σε μελλοντικές φωτογραφίες
μιας αγάπης που σέρνεται
για να μην γίνει μοναξιά.

Και ίσως σε βρούν
στο κλειστό δωμάτιο
που μυρίζει μόνο το άρωμα σου
στο κλειστό δωμάτιο
στη φυλακή που έχει το χρώμα των ματιών σου.

Τα μάτια, ελεεινά σε συνθλίβουν
σου φωνάζουν ερωτικά στοιχάκια
απο ξεχασμένα τραγούδια,
που δεν τραγουδάς
που τραγουδάς
που δεν τραγουδάς
τραγουδάς.


Τα χέρια πληκτρολογούν το σβησμένο μήνυμα
η πληροφορία θα σταλθεί σε λάθος παραλήπτη
ένα απόγευμα που το δειλινό θα θέλει να σκίσει την καρδιά,
εσύ θα σεριανίσεις απο λόγια σε λόγια πιό φτωχά,
θα παρατηρήσεις, τους ξένους απολεσθέντες
θα παρηγορηθείς και θα φοβηθείς,
θα ταξιδέψεις μια στη θλίψη και μια στη χαρά.
θα φεύγεις και θα μένεις
μα ποιός θα ξέρει ποιά ταυτότητα έχεις
πια χάνεις, ποιά θές, ποιά;

Πές μου, αυτό που να μου πείς δεν μπορείς,
κάπως έτσι θα παραποιώ το προσωπό σου
σκίτσο έγινες, μολύβι που πια δεν ξύνεται
μα σκάβεις χρώμα για να βρεί
σε μια επιφάνεια λευκή αμόλυντη,
βαθιά λευκή - συστολή διαστολή -


Τέλος και αρχή , λέξεις μέσα, διεστραμμένα γυμνές
αγαπημένη φίλη, φίλη δολοφόνε των μόβ λουλουδιών

όλα αυτά που να καταλάβω δεν μπορώ
τα περιγράφω με σύννεφα
κάτω απο την σκιά της σιωπή
βγάζω το σώμα απο την επιθυμία
λερώνομαι με την αφοπλιστική απουσία
και περιγράφω τον χυμό
που τα συναισθήματα αφήνουν στα ρούχα
που να φοράς που να φοράς μόνο μπορείς.

Σαν η σκέψη να μπορεί
να σκιάσει ότι
το βλέμμα έχει ανάγκη να ζωγραφίσει.

Δεξιά αριστερά,
κατάληψη στην συνοικία
δεξιά αριστερά
πογκρόμ των αδύνατων
στους πιό δυνατούς.

Αυτός ο δρόμος, αυτές οι φιγούρες.
θέλω να θυμόμαστε μαζί, θέλω

''να δίνεις ουρανό
σε εκείνη τη καρδιά
που πέταξε δίχως φτερά
πέρα απο το δάκρυ. ''