Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Τρείςχιλιάδεςστιγμές

Το φεγγάρι
στην ψεύτικη σου εικόνα πλάθει απο το τίποτα το φώς
και εσύ χωρίς να δίνεις απάντηση στον ήλιο
σκοτώνεις τα σημάδια με μια σιωπή.

Εμείς ήδη χορεύουμε
με μια επιτάχυνση εξωφρενική
και με το σώμα παρατημένο στο άδειο μπάρ,

ένα σώμα, που είναι το πουκάμισο δίχως χρώμα

πλησίον μου, οι κινήσεις της γυμνής μου περιφάνειας
μέσα μου το αίμα που διαχέεται,
με συντονίζει στην ευθραυστότητα
η εικόνα είναι περίτεχνα ημιτελής
οι άνθρωποι πολλοί στάζουν σαν σταγόνες άτσαλα στο τζάμι

η μονάδα, αν είμαι εγώ ή το εσύ του δικού μου καθρέπτη

φοβάται, χρεώνεται, πληγώνεται, καίγεται και τελείωνει,

σχεδιασμένο χάρτινο αστέρι που δεν μπορεί να δώσει φώς.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Βιογραφία.

Υπάκουσε ξανά ο μύθος στη ζωή
οι κινήσεις θερίστηκαν απο τις σιωπές
τα χείλη δεν βρήκαν να ακουμπήσουν
στιγμές μόνο στιγμές
σαν αίμα σαν αίμα που χύνεται στο πρόσωπο
αυτή η αλήθεια θέλει να καεί

για να ελευθερώσω το ένα μου χέρι θέλω το άλλο να σε πολεμάει

σε χρειάζομαι για να σε χάσω πιά ολότελα
μέσα στην απόφαση των ματιών και των λέξεων.

Σαν αίμα θα σε περιμένω
να με τυλίξεις
να ξεσκεπάσω αυτήν την κηλίδα

και με ένα λευκό πανί να φύγω.

- Με μια απέραντη θάλασσα για οδηγό -