Για να βρεθούν.

Όταν αγαπήθηκαν
          κατάλαβαν πώς δεν θα χαιρετηθούν ποτέ ξανά
 τα νεύματα που κατα χιλιάδες αφήνουν στον ουρανό
 θα είναι ο δικός τους τρόπος για να αγγίζονται

          αυτός ο ανέπαφος ήλιος που     θολώνει   και ξεστρατίζει
                                                     τα μάτια
 μια λευκή κυλίδα άσβεστη
 και ένα μπλέ που κρύβει και δυναμώνει
       
                                                      την αγάπη.


18/11/2012, 01:33

Για να γίνει.

Απο σιωπή και τελματωμένη προσοχή
σοκάρω επίτηδες το άτολμο ποίημα
αφού αλλιώς δεν θα σε βρώ
σκάβω βαθιά στις λέξεις σου
στις άυλες υποσχέσεις ενός άφαντου ανθρώπου
ξέρεις πάντα κατοικώ.

Μου δένεις τα χέρια, και σπάζω, όλο και περισσότερο.

Έτσι όπως σε κοιτάω - αγγίζω τις βαλσαμωμένες λέξεις
που ζούν μόνο για να αναγεννιέσαι ξανά εσύ, όχι εγώ.

το κλειδί. πρέπει να ανοίξω αυτή την πόρτα.
δεν έχω το κλειδί, κλειδώνω ξεκλειδώνω πάντα με το ματωμένο δάχτυλο
να θυμάσαι, το μεσαίο. Βρίσκομαι εκεί.
Εκεί που μια χορεύτρια φτάνει με δυσκολία,
στον κόμπο των σωμάτων

στον ισημερινό που δεν χωρίζει μα ενώνει φωτιά και πάγο.


Γιατί δεν βγαίνεις απο μέσα μου,
γιατί δεν έρχεσαι στο μπάρ που ποτέ δεν πάω;

έλα, σβήσε ακόμη μιά φορά με σιωπή τα χείλη μου.
φιλί ή ρωγμή.
Γέλα μου, ψίθυροι που σαρώνουν τον πόνο της πεταλούδας.

κελί που στάζει μέλι, φυλακή. μέλι. ή ..

Βρές με, εκεί που η γύμνια τυλίγεται επίμονα με σκισμένο κόκκινο.
Βγές, βγές ή βρές βγές

- κάψε το χάρτινο αστέρι -                                                

 ελευθέρωσέ με.                   στον αιθέρα ή πέταξέ με στο χώμα, να ακουστώ

βοή κρότος κραυγή

για να γίνει ο στίχος
                   σώμα, σώμα αίμα..

Citta`.

La tua citta` e` il cielo e le nuvole. ma non il vento. non il vento.


la tua casa e` una semplice casa,

che vivono ancora la tua immagine e le vecchie cose.


la mia citta` e` Atene, la mia citta` sei tu, e gli altri.

Quante citta` diverse ci sono in un solo quartiere.

ma..
la casa e` una, la tua - la nostra

dipinta al centro di un quadro.

Και παρακάτω

στα ρίγματα φυτρώνουν λουλούδια
καθώς τα χορεύει ο άνεμος και ο χρόνος.

δεν έχω πιά άλλο χώρο. καθώς σε ανταμώνω στην ανάμνηση

ρυθμίζω το αίμα να κυλά μόνο επιφανειακά

στα ρίγματα χαράζονται ρωγμές,

στα χέρια σου που χέρια πια δεν ψάχνουν.
         στα χέρια μου που σε χάνουν


στα ρίγματα διπλώνεται μοναχικά το δάκρυ,


γεωγραφία θλίψης  το δέρμα σου που ολοένα  και περισσότερο παλιώνει,
γεωγραφία που δεν θα μάθουμε ποτέ

που βρίσκεται ο θάνατος, που ανθίζει η ζωή

φοβάμαι, η άμμος τυλίγει τις φιγούρες,

και αχνά τόσο αχνά σαν κρυφή απειλή και διαμάντι

έρχεται. έρχεται..


το βλέμμα,
το βλέμμα δεμένο στα χέρια
το βλέμμα στις στιγμές, το βλέμμα στον χώρο

για λίγο, για λίγο, για τόσο λίγο


το θυμάμαι καθώς καρφώνεται στην απουσία

Για σένα που δεν δώθηκες.

οι φίλοι, τα σύννεφα που σαν στάλες χάνονται στο χώμα
και η θάλασσα μια ήρεμη σιωπή σε ουρλιαχτό

να κολυμπάει στο χάος το σώμα σου
να κολυμπάει στο όνειρο το σώμα σου

και όταν στα αλήθεια μαζέψεις στο ποτήρι σου τις νύχτες

-χίλια τριαντάφυλλα θα βρέξει ο ιερόσυλος θεός-

για σενα που δεν δώθηκες,

στην ολοκλήρωση που πάσχιζε ο ανίσχυρος χτύπος σου

αυτά τα χέρια που δεν κύκλωσαν που δεν σχημάτισαν ελπίδα

οι φίλοι, τα άστατα σύννεφα γεμάτα ρωγμές απο μπλέ, μπλέ σπάραγμα.

για σένα που δεν δώθηκες, για σένα που δάγκωσες με υστερία το πάθος σου
                                                   ανάμεσα σε μολυσμένα απο την ηδονή δόντια


                  μην με κοιτάς, μην μαρτυράς πώς δεν λερώθηκες.


μην μαρτυράς,

δεν θα δεί το φώς ποτέ το λευκό σεντόνι.

- μην -  

ούτε εγώ είδα μέσα απο τη μάσκα σου. εσένα .


δεν θα δωθείς,

θα αθωωθείς απο την γρατζουνισμένη φαντασία. φευγάτος -


Στην πόλη που κρύβει την ομορφιά στον καπνό

χωρίς ελπίδα και φλάς.

Σε κρύβει στο δέρμα, η αλήθεια.

Φοβούνται αυτές οι λέξεις να πατηθούν

μάλλον κάποιος τους είπε πώς πρέπει να σταθούν

''τέλειες και αναλλοίωτες στο λόγο'' ,

η ματαιότητα γυρεύει αιωνιότητα

όπως η σάρκα αναζητάει το άλλο σώμα για να την ρουφήξει.

Ακούς αυτόν το συρριγμό απο ακορντεόν, φωλιάζει στα μάτια σου

χίλια δεμένα πέταλα απο τις κόκκινες πορτοκαλιές του χρόνου

ένα-ένα διαρκούν το χρώμα τους μπροστά στην απουσία σου,

αποξηραμένες αναμνήσεις που δεν συνήθισα,

εκείνη για να φωνάζει το όνομά σου, 

δοκιμάζει το χαμόγελο με ένα απαλό σπάσιμο στο πρόσωπό της

σιωπή που στάζει ουρλιαχτό και υπομονή,

λυγισμένες - σπασμένες χορδές που δεν χωράνε άλλο κούρδισμα,

ποδοβολητό απο δακρυσμένες ελπίδες

 γέρνουν στη μοναξιά της -  γερμένο σώμα σε φόντο -

πόσο είσαι όμορφος, καθώς το μπλέ σου ρίχνει στο χώμα τη βροχή

πόσο όμορφος, χτενίζοντας το γένι σου με το πιο εύθραυστο χάδι,

σε ανταμώνω

στυφό λεμόνι σωσμένο στο στόμα πριν την κατάρρευση των χαρούμενων λουλουδιών

πόσα σημάδια θα βρούμε, πόσους αγγέλους θα επινοήσουμε 

για να σε αγκαλιάσουμε     με συμφιλίωση στον μέσα, λαβύρινθο. 

στα όνειρα αυτά που σε κατοικούν και τα κατοικείς  εκεί   που  μόνο  η  νύχτα  μπορεί  να επέμβει.

     διάσπαρτες φωνές, κάπου απο μακρυά, πλησιάζουν, για να σε μάθουν

                     ρωτάνε εσένα, ρωτάνε πάντα και μόνο εσένα . οι βραδυνές περιπλανήσεις.

θυσιάζεις το νέο σου αίμα στον αχάριστο θεό. θα σε τραβήξω από εκεί πάνω, 

θα σε τραβήξω από εκεί με μεθυσμένες λέξεις 

     

ή

                 με ένα μασκαρεμένο έλα, θραύσμα όλων των ποιημάτων.

ξερριζώσου απο τη νύχτα. 

 μάλλον σαν ξένος που επιστρέφει στην αγκαλιά του ανοίκειου κόσμου. του γήινου.

άραγε θα σε γνωρίσω, στο άραγε να σε περιμένω;

  ή μήπως σε κρύβει στο δέρμα, η αλήθεια. ;

  καθώς ραγίζει αυτή η γυαλισμένη σφαίρα

                                                                       σε γυρεύω με έναν χορό,

 αργό με νωχέλεια στις άκρες των χεριών

                   

                   αν έρωτας σώζει το μισό σου εγώ, 

θα προστατέψω το στεφάνι των ερωτευμένων για σένα. για ένα ελάχιστο πάντα,

αφού οι κάτοικοι του λίγου μπορούν να βυθίζονται εύκολα στο απόλυτο.

                

           καθώς σπάνε στο χρόνο οι στιγμές,

φιλάω στα χείλη σου τον αγώνα, τον έρωτα και το αύριο.

                       

ψίθυροι ανακατεμένοι με Οκτώβρη, πώς μοιάζεις -  με την Άνοιξη -

             ποιητή μου.

Nostαλγία

Ρίχνεις αυτά τα μάτια στο βυθό
σαν πολυσήμαντα δαχτυλίδια που κυκλώνουν υδάτινες υποσχέσεις

ένα σώμα ανάμεσα σε πολλά που δεν ξεχωρίζει
τα χέρια περιφέρομενες ανάγκες
εκφράσεις
φράσεις
ρήσεις

σίγμα που φέρνει σιωπή
πι που θυμίζει πείσμα
ρο που ριγματώνει το φαγωμένο μήλου του Γουλιέλμου


εκφράσεις φράσεις ρήσεις βουτούν στις μολότωφ των φιλιών
υπέδειξέ μου τη διαφορά πάθους και βίας

της αναμονής και της λήθης

λάμδα που λερώνει τη συνείδηση
κάππα που κυκλώνει τους ανθρώπους
νι που ενώνει τους ανθρώπους


τα σώματα που μοιάζουν φαίνονται και χάνονται
τα ποίηματα που δεν πρέπει να διαβάζονται

- με πείθεις,

και όταν μένω ίδια ξεκλειδώνεις τη μοναξιά μου -

Νοσταλγία,


ο ήλιος που απλώνεται πρίν νυχτώσει.

Χωρίς διάλειμμα.

Δες πώς αναπαράγεται η στιγμή, πάντα πρώτη και πάντα τελευταία
               

                                                     η αγωνία σου να στερεώσεις τον αμμώδη πύργο
                                                     η ικεσία ενός αγοριού μπροστά στο ευμετάβλητο

και ένα κορίτσι μάλλον λίγο χαμένο,

(ρευστή

σε μια φαντασία υγρή και άφατη

                                    δημιουργείται η ανάσα σου)    δώστης λίγο φώς,  σώστην




τα χέρια μου που   αγγίζουν     είναι τα χέρια σου       που διαρκούν τη μνήμη

                         

                                         σε αυτό το σεισμογενές κρυσφήγετο γεμάτο θόρυβο

φοβάσαι τη σιωπή,

μια μοναχική ελπίδα που καπνίζεται πρίν πνιγείς απο τις λέξεις, είσαι
δύο βήματα ίσως και ένα τρίτο, κάπως αβέβαιο,

παρατημένη στην ουτοποία ενδελέχεια, συγγνώμη που με σπατάλησα, σε εμένα μιλάς, χωρίς εσύ


μάλλον στα αδιάφορα μάτια σου συγκεντρώνεται το πάθος μιας ψεύτικης καψούρας για ουρανό,

δυσπροσάρμοστη, σε χαιρετώ, εγώ μάλλον,

Ο Ίκαρος καίει τα φτερά του, και ο ήλιος δοκιμάζεται.
                                                                     

Στην αδράνεια της πάλης.

Η ζεστή του φωνή δαμάζει τη διαμάχη που με κατοικεί
έρχεται μα φεύγει, περαστική συννεφιά ακουμπά στις γωνίες του δωματίου,
ψιθυρίζω λέξεις που μάλλον σπάνε εύθραυστα ποτήρια ήδη σπασμένα
                                                                                          θραύσματα κολάζ

το ξέρω, θυμώνεις, το ξέρω διαπράττω συνεχώς το ίδιο έγκλημα
                                                                               

δέσμια μιας ιδέας που έγινε πουκάμισο στενό στο στήθος.


η ζεστή σου λέξη εκρύγνειται σε ερωτικές συναντήσεις με όμορφα αγόρια,

η ζεστή σου απουσία, φιρμάρει την άγραφη σελίδα


μουτζούρες και τόσα χαρτιά.
χαρτιά σταγμένες υποσχέσεις, να σε αφήσω να αφήσω

                  και πώς αφήνεις αυτό που δεν αφήνεται

 τσακίσματα στο χαμόγελο

              είσαι δειλός και μόνος,  αγάπη,

ουτοπία μου μάτωσε με

        αίμα στην αδράνεια της πάλης.  το να θέλω. το να μπορώ.

Δύση, για μένα.

Ένα φεγγάρι μισό μάλλον για πάντα ανυπάκουο
σέρνει μπροστά στα μάτια μας την υπομονή

υπομονή που γλείφει με γελιότητα την ανάγκη
ανάγκη για απαντήσεις σε χρόνο ενεστώτα αιώνιο,

δύση είτε για σένα είτε για μένα που δεν σε άγγιξα

επιφάνεια επιτηδευμένα διάφανη
διχογνωμίες εσώτερες διαπλέκουν όνειρα και επιλογές

δύση για μένα είτε για εμένα που δεν σε άγγιξα

- οι εποχές μοιάζουν τόσο με το σώμα,

 εποχές κλειστές και ανοιχτές πέφτουν σαν καταραμένη βροχή στο στόμα


δύση για μένα,

 ένα τζίν τόνικ  ακουμπισμένο  σε οβάλ συνείδηση


    χωρίς πάγο, καυτό να υπηρετεί τη

  ψυχή


  σε σύγκρουση.

Distrupted

Είναι υπερβολή η λέξη για να την προφέρω
αρκεί που δεν μπορώ να ξεχωρίζω σημαίνοντα απο σημαινόμενα

τα χιλιάδες ημικύκλια που δεν έγιναν κύκλοι
χαράζουν με ερωτηματικά τις λίγες βαθιές ανάσες

επιχειρώ να εισχωρώ για να ξεχνάω
μια προσπάθεια να βρεθεί ηλιαχτίδα που να κρύβει θέλω

αν το πάθος έρθει, θα σε περιμένω.

Ανεξίτηλο.

ποίηματα χωρίς επεισοδιακές συνέπειες
συρρέουν σε άσπρες σελίδες

άραγε ο στίχος ποιά χρησιμότητα εξυπηρετεί
αν όχι έναν αβάσταχτο εγωισμό να καρπωθεί την ύλη;


ποίηματα που απευθύνονται σε έσένα

σκαλίζοντας το απύθμενο βάθος ενός έρωτα ανεξίτηλου.

Τι μένει

Έχω την απουσία μου
σήμερα ξύπνησα χωρίς επεξεργαστή ψυχής
διάρκεια της βροχής
με ήλιο διχασμένο στο ημισφαίριο του πόνου

το πρόσωπό σου γέρνει στον ώμο εκείνης
σπάζοντας τις διαδοχικές επιφάνειες
-βρίσκω το κενό-

η πόλη με υιοθετεί
βαθαίνω στο κόκκινο της κίτρινης μοναξιάς


καίει αυτή η υπομονή
η τέχνη δεν είναι αμπαλάζ

είναι κραυγή
μελανιά στο επίμαχο σημείο.

Ήδη.

Ξαπλωμένη στα σύννεφα
Πέφτω
Ήδη νικημένη απο τη βαρύτητα
καρπώνομαι
αυτό το αναρριχώμενο ταξίδι
δραπετέυω απο τη φωτογραφία;

δίχτυα δίχτυα
θάλασσα ίδια αγκαλιά.

Solidarieta`

La Grecia e` come l`Italia

Siamo  fratelli
siamo persone che condividono il Mediterraneo

In questi momenti difficili che trascorriamo in Grecia ma anche in Italia

dobbiamo unirci sotto la bandiera di popoli forti e di coscenze libere senza politiche di merda!

Solidarieta` solidarieta` Solidarieta`.

...

apart

(A)part

Οπές φωτός στο δέρμα.

άνεμος με πάθος ανεξήγητο
τραβάει τη μονιμότητα απ`τη ρίζα,
σκαρφαλώνει και έρπεται
-σπάει την υπόμονή μου-

θρυμματίζει τις χρωματιστές κούπες
χυμένο καυτό αλκόολ

καυτηριάζει τις ανάσες,
χορεύουμε, ένα χορός  που είναι ορισμένος μόνο για σιωπές,


θα κοιμηθούμε
     με τα φώτα ανοιχτά

Η πραγματικότητα

Δύο κενά στη μέση του ονόματος
ένα επώνυμο πού ξεχειλίζει

δύο φιγούρες σε αυτή τη φωτογραφία
μια να λείπει μια να επισκιάζεται

δύο χαμόγελα σε ακινησία
για όσο θέλω για όσο θέλω
θέλεις θέλεις - ποτέ δεν θέλω -

το βλέμμα
σε δύο πραγματικότητες στριμωγμένο

η πραγματικότητα άνιση και ποτέ ονειρική

κηλίδα πού μοιάζει με δάκρυ
κυλάει μαζί με τις βροχές ενός μετέωρου φιλίου

κλείνομαι,

κρατάς το κλειδί,
κρατάς.. ;

στο ρίγμα της συντροφιάς.

Intermedia

έχουμε φτιάξει τόσους δρόμους για να μην βρεθούμε
μένουμε δεμένοι με τη ψευδαίσθηση του απόλυτου
λέξεις ανείπωτες σε χέρια πού τρέμουν
πληροφορίες λευκές σε μαύρο φόντο
κάποιοι πού υποκρίνονται πίσω απ`το παραβάν
ένα μουσείο, οι πίνακες και ένα πάρκο
περπατάς περπατάς
στα δάχτυλα λιώνεις ένα κερί απο υπομονή

διακρίνουμε μια αρχή στην έκσταση της μέθης
μια αρχή, η ενστικτώδης κίνηση
σφαλίζεις τα χείλη και συνέρχεσαι στον καπνό σου

ανυπολόγιστα αναμένουμε το καρναβάλι
εκπέμπουμε, είμαστε υγρό τοπίο,
έχουμε όλοι ρολόγια
ετοιμάζουμε την στολή. μπαίνουμε στα χρώματα
βαδίζουμε με κάποια αφόρμιση
και εγώ σε πνίγω με φωτογραφίες
ξεκουμπώνω τα ρούχα σου
ρίχνομαι ανασφαλής στις υπηρεσίες του σώματος
δεν μπορείς να σφίξεις το -μπλέ- σου ψυθυρίζω

δεν αναμένεις, βουτάς τυφλός στην αφηρημάδα του πόθου
δεν μπορούμε να κοιμηθούμε
είναι στενά τα κρεββάτια μας
για να φοράμε τα όνειρά μας.

Felicita` , Umida e soleggiata.

τίτλος έρωτας τίτλος με κηλίδα μοναχική
σε εισπνέει
κολλάει το στόμα στο παγωμένο τζάμι
θέλεις να σκάψεις πίσω απο το γυαλί
κρίνεις τη βροχή
με φεγγάρια πολύχρωμα βαφτίζεσαι ανθρώπινη.

Σε συναντώ στο ημιθανές λεπτό
πρίν τον οργασμό της τέχνης
ισσοφάρισες την αποχή σου απο το έλεος.

βιολί χαμένο στις ατονίες
ξεχύνεσαι στο κοντράστ του χρόνου

σε μάζεύω ενωμένο βήμα με το απέριττο
κρασί σκορπισμένο στα λευκά σημεία

μαζεύομαι ολόκληρη
σε μια φωτογραφία σου

ασχολίαστα σε σκίζω
χρώμα κομμένο στα κομματάκια της ομίχλης

ευτυχία μου,
υγρή ηλιόλουστη βολή.