Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Στην αδράνεια της πάλης.

Η ζεστή του φωνή δαμάζει τη διαμάχη που με κατοικεί
έρχεται μα φεύγει, περαστική συννεφιά ακουμπά στις γωνίες του δωματίου,
ψιθυρίζω λέξεις που μάλλον σπάνε εύθραυστα ποτήρια ήδη σπασμένα
                                                                                          θραύσματα κολάζ

το ξέρω, θυμώνεις, το ξέρω διαπράττω συνεχώς το ίδιο έγκλημα
                                                                               

δέσμια μιας ιδέας που έγινε πουκάμισο στενό στο στήθος.


η ζεστή σου λέξη εκρύγνειται σε ερωτικές συναντήσεις με όμορφα αγόρια,

η ζεστή σου απουσία, φιρμάρει την άγραφη σελίδα


μουτζούρες και τόσα χαρτιά.
χαρτιά σταγμένες υποσχέσεις, να σε αφήσω να αφήσω

                  και πώς αφήνεις αυτό που δεν αφήνεται

 τσακίσματα στο χαμόγελο

              είσαι δειλός και μόνος,  αγάπη,

ουτοπία μου μάτωσε με

        αίμα στην αδράνεια της πάλης.  το να θέλω. το να μπορώ.



Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Δύση, για μένα.

Ένα φεγγάρι μισό μάλλον για πάντα ανυπάκουο
σέρνει μπροστά στα μάτια μας την υπομονή

υπομονή που γλείφει με γελιότητα την ανάγκη
ανάγκη για απαντήσεις σε χρόνο ενεστώτα αιώνιο,

δύση είτε για σένα είτε για μένα που δεν σε άγγιξα

επιφάνεια επιτηδευμένα διάφανη
διχογνωμίες εσώτερες διαπλέκουν όνειρα και επιλογές

δύση για μένα είτε για εμένα που δεν σε άγγιξα

- οι εποχές μοιάζουν τόσο με το σώμα,

 εποχές κλειστές και ανοιχτές πέφτουν σαν καταραμένη βροχή στο στόμα


δύση για μένα,

 ένα τζίν τόνικ  ακουμπισμένο  σε οβάλ συνείδηση


    χωρίς πάγο, καυτό να υπηρετεί τη

  ψυχή


  σε σύγκρουση.