Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Nostαλγία

Ρίχνεις αυτά τα μάτια στο βυθό
σαν πολυσήμαντα δαχτυλίδια που κυκλώνουν υδάτινες υποσχέσεις

ένα σώμα ανάμεσα σε πολλά που δεν ξεχωρίζει
τα χέρια περιφέρομενες ανάγκες
εκφράσεις
φράσεις
ρήσεις

σίγμα που φέρνει σιωπή
πι που θυμίζει πείσμα
ρο που ριγματώνει το φαγωμένο μήλου του Γουλιέλμου


εκφράσεις φράσεις ρήσεις βουτούν στις μολότωφ των φιλιών
υπέδειξέ μου τη διαφορά πάθους και βίας

της αναμονής και της λήθης

λάμδα που λερώνει τη συνείδηση
κάππα που κυκλώνει τους ανθρώπους
νι που ενώνει τους ανθρώπους


τα σώματα που μοιάζουν φαίνονται και χάνονται
τα ποίηματα που δεν πρέπει να διαβάζονται

- με πείθεις,

και όταν μένω ίδια ξεκλειδώνεις τη μοναξιά μου -

Νοσταλγία,


ο ήλιος που απλώνεται πρίν νυχτώσει.



Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Χωρίς διάλειμμα.



Δες πώς αναπαράγεται η στιγμή, πάντα πρώτη και πάντα τελευταία
               

                                                     η αγωνία σου να στερεώσεις τον αμμώδη πύργο
                                                     η ικεσία ενός αγοριού μπροστά στο ευμετάβλητο

και ένα κορίτσι μάλλον λίγο χαμένο,

(ρευστή

σε μια φαντασία υγρή και άφατη

                                    δημιουργείται η ανάσα σου)    δώστης λίγο φώς,  σώστην




τα χέρια μου που   αγγίζουν     είναι τα χέρια σου       που διαρκούν τη μνήμη

                         

                                         σε αυτό το σεισμογενές κρυσφήγετο γεμάτο θόρυβο

φοβάσαι τη σιωπή,

μια μοναχική ελπίδα που καπνίζεται πρίν πνιγείς απο τις λέξεις, είσαι
δύο βήματα ίσως και ένα τρίτο, κάπως αβέβαιο,

παρατημένη στην ουτοποία ενδελέχεια, συγγνώμη που με σπατάλησα, σε εμένα μιλάς, χωρίς εσύ


μάλλον στα αδιάφορα μάτια σου συγκεντρώνεται το πάθος μιας ψεύτικης καψούρας για ουρανό,

δυσπροσάρμοστη, σε χαιρετώ, εγώ μάλλον,

Ο Ίκαρος καίει τα φτερά του, και ο ήλιος δοκιμάζεται.