Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Για να γίνει.

Απο σιωπή και τελματωμένη προσοχή
σοκάρω επίτηδες το άτολμο ποίημα
αφού αλλιώς δεν θα σε βρώ
σκάβω βαθιά στις λέξεις σου
στις άυλες υποσχέσεις ενός άφαντου ανθρώπου
ξέρεις πάντα κατοικώ.

Μου δένεις τα χέρια, και σπάζω, όλο και περισσότερο.

Έτσι όπως σε κοιτάω - αγγίζω τις βαλσαμωμένες λέξεις
που ζούν μόνο για να αναγεννιέσαι ξανά εσύ, όχι εγώ.

το κλειδί. πρέπει να ανοίξω αυτή την πόρτα.
δεν έχω το κλειδί, κλειδώνω ξεκλειδώνω πάντα με το ματωμένο δάχτυλο
να θυμάσαι, το μεσαίο. Βρίσκομαι εκεί.
Εκεί που μια χορεύτρια φτάνει με δυσκολία,
στον κόμπο των σωμάτων

στον ισημερινό που δεν χωρίζει μα ενώνει φωτιά και πάγο.


Γιατί δεν βγαίνεις απο μέσα μου,
γιατί δεν έρχεσαι στο μπάρ που ποτέ δεν πάω;

έλα, σβήσε ακόμη μιά φορά με σιωπή τα χείλη μου.
φιλί ή ρωγμή.
Γέλα μου, ψίθυροι που σαρώνουν τον πόνο της πεταλούδας.

κελί που στάζει μέλι, φυλακή. μέλι. ή ..

Βρές με, εκεί που η γύμνια τυλίγεται επίμονα με σκισμένο κόκκινο.
Βγές, βγές ή βρές βγές

- κάψε το χάρτινο αστέρι -                                                

 ελευθέρωσέ με.                   στον αιθέρα ή πέταξέ με στο χώμα, να ακουστώ

βοή κρότος κραυγή

για να γίνει ο στίχος
                   σώμα, σώμα αίμα..

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Citta`.

La tua citta` e` il cielo e le nuvole. ma non il vento. non il vento.


la tua casa e` una semplice casa,

che vivono ancora la tua immagine e le vecchie cose.


la mia citta` e` Atene, la mia citta` sei tu, e gli altri.

Quante citta` diverse ci sono in un solo quartiere.

ma..
la casa e` una, la tua - la nostra

dipinta al centro di un quadro.

Και παρακάτω


στα ρίγματα φυτρώνουν λουλούδια
καθώς τα χορεύει ο άνεμος και ο χρόνος.

δεν έχω πιά άλλο χώρο. καθώς σε ανταμώνω στην ανάμνηση

ρυθμίζω το αίμα να κυλά μόνο επιφανειακά

στα ρίγματα χαράζονται ρωγμές,

στα χέρια σου που χέρια πια δεν ψάχνουν.
         στα χέρια μου που σε χάνουν


στα ρίγματα διπλώνεται μοναχικά το δάκρυ,


γεωγραφία θλίψης  το δέρμα σου που ολοένα  και περισσότερο παλιώνει,
γεωγραφία που δεν θα μάθουμε ποτέ

που βρίσκεται ο θάνατος, που ανθίζει η ζωή

φοβάμαι, η άμμος τυλίγει τις φιγούρες,

και αχνά τόσο αχνά σαν κρυφή απειλή και διαμάντι

έρχεται. έρχεται..


το βλέμμα,
το βλέμμα δεμένο στα χέρια
το βλέμμα στις στιγμές, το βλέμμα στον χώρο

για λίγο, για λίγο, για τόσο λίγο


το θυμάμαι καθώς καρφώνεται στην απουσία