νιφάδα

ένα χάρτινο χάδι ξεπερνάει τον χάρτινο ουρανό
ελπίδες ξένων σωμάτων
κοκκινίζoυν το όνειρο το δρόμο τη γειτονιά
ξεσπάει η θάλασσα του χειμώνα
με ταχύτητα με φώς με σκοτάδι

νιφάδες ευγενικές λιώνουν στα μαλλιά σου
νοσταλγώ τα χέρια σου μέσα στις παλάμες

γιατί
πιστεύω στον ξεχασμένο θεο του χιονιού;

ακουμπάω στη ζεστή λιακάδα που χάνει δύναμη

ταξιδεύω
νιφάδα στον πόνο σου

Un bacio è troppo poco

η ταστιέρα επιμένει στα greeklish
το ενωμένο στο σώμα σου αγαπώ θα διαλυθεί πρίν εγγραφεί στα χείλη
σαλπάρει η απουσία για ξένο προορισμό

στο χρώμα που αχνοφαίνεται στον πόνο
 εσύ τα δάχτυλα σου ο κόσμος σε δευτερόλεπτα
μοντάζ μοντάζ ζζζζζ
καθώς κάνεις έρωτα ξεχνάω πώς δεν σε θέσπισε ο πόθος
                                          αλλά η οδύνη.  

γερνάς όταν μιλάς γερνάς όταν ξεροβήχεις και δεν με φιλάς με δύναμη
σε χαζέυω σε χαζεύω τόσο άγνωστα χαζή
στη μύτη σου στέκει το χελιδόνι της άνοιξης
η κόκκινη κίσσα το άσπρο μάρμαρο κατεδαφίζει


σε ξεχνάω ανόητα νοητά
χύνω αυτό το υλικό στην θεσπέσια ελπίδα του δειλινού
με πόθο ασυγκίνητο σκίζω αυτές τις κάρτες αυτές τις λέξεις


η μοναδική ομπρέλα διάφανη στο χαμόγελο
μας στεγνώνει

στον χειμώνα που βράζει χιόνι και ήλιο
φυλάμε ένα κρεβάτι
που έχασε έτσι ξαφνικά σεντόνι

splendor in the grass

ti ha riconsciuto
sei tu un po` piu` giovane in questa foto bianconera
ti ha riconsciuto
mentre mettevi un po` di profumo nelle tue parole
ti ha riconsciuto
quando fingevi di non essere piu` quella di ieri
ti ha riconosciuto
dalle lacrime mischiate con il trucco
ti riconosce
quando fumi malboro light bianco
ti riconosce
dal bicchiere di vino bianco che non finisci mai
ti riconosce
da quel blu che esce dalle finestre del cielo
ti riconosce
dentro a quel ritmo che mai non ha potuto seguire
ti riconosce
a volte dentro alla tempesta di un`assenza di stelle
ti riconosce
e forse ti aspetta sotto questa luna un po` sfocata.

παραβιαση

γράφω χωρίς να γράφω
ξένη πολύ ξένη
από`το όνομα σου αφαιρώ
πίστη ομορφιά ελπίδα

δες

αυτός ο χτύπος στο τζάμι δεν είναι ο δικός σου
επίμονα φοβίζει το γυαλί η επιθυμία
έχοντας κάψει όλα τα κεριά με τα δάχτυλα τυφλά, ιδρωμένα
απο συνήθεια να βουτά στο αχανές του πόνου

ελπίζω-  για να μπορώ βήματα να πατώ στα συναισθήματα
στα χρώματα δυναμώνω την ένταση
καίγοντας το χιόνι των ματιών σου
καίγοντας όραση

σου διαγράφω μια θάλασσα
για να χαθείς
να με κουβαλήσεις
και να με βυθίσεις
κοχύλι βότσαλο άμμο.


                                       στης νύχτας την αστραπή γυρεύω
                                                     
                                 
     μια εικόνα  να μας φέρει και

μια σιωπή να μας λυγίσει
   
   
                       
                             

[ ]

Μολυβιές στο σεντόνι
μάχη στο ανήλιαγο βάθος

τράβα μου το χέρι
πλήγωσε το όνειρο


γυμνή θα ξεντύσω και
το φεγγάρι.

δική σου -αυτή η υπογραφή απο σύννεφο.

Επίμονα σε ζωγραφίζω στον τσαλακωμένο αέρα
χαράζω αχνά στις λέξεις τη μυρωδιά  και την αφή σου

σε αφήνω δειλά να αναστήσεις την απουσία          με δίχως και τριαντάφυλλο

επίμονα ζαλίζω αυτό που περισσότερο ανάγκη σε έχει

το σώμα,            

απαλά λεκιάζεις τη ψυχή   με τα δυό σου βήματα                  

ευγενικός και μόνος ανάμεσα σε φυγή
                                                          και έρωτα
                                                                                                                                           
φέρομαι περιφέρομαι
                            συγοκαίω τους ψιθύρούς σου στα μάτια
                                                   


.
με το άρωμα σου ξεχασμένο στις πτυχές
.
ράβω την πληγή

                        με το γέλιο σου.


                   
 μια ακόμη μάσκα μια ακόμη λέξη μια ακόμα
 μια ακόμη φωνη
 μια ακόμη

 στα χείλη
έρπεις

                        πειρατής και φάντασμα


                                           


                 
                                   

Καλοκαίρι

Αγαπιόμασταν πάντα για λίγο
όσο κρατούσε το δροσερό αεράκι πάνω σε κάποιο πλοίο, ανοιχτά του Αιγαίου

Αγαπιόμασταν απαλά διφορούμενα

έριχνες πάνω σου σαν ζακέτα το μπλουζάκι μου,
έτριβες το εύθραυστο της μυρωδιάς
ξεχνιόμουν πάνω σου ασυναίσθητα ηθελημένα.

Μου χάρισες πολλά φιλιά και ανάσες
στο ενδιάμεσο των αριθμών που δεν πατήθηκαν
-περιμέναμε- την ίδια οθόνη να μας προβάλει  
παρουσίες απουσίες.


Αγαπιόμασταν κάτι καλοκαίρια μεταξύ σιωπής καπνού αρμύρας.

Είχες στρέψει το βλέμμα στο απέραντο του κύματος
σε αυτήν την επανάληψη του ήχου
                                         της εικόνας

σε κράτησα μετέωρο στο φλάς μιας ματιάς.


Στα βλέφαρα μου ας έκλεινες μια προσευχή

με κάτι ιερό να σε σφραγίσω στην ασάφεια ενός συννέφου

δύναμαι - στο ποίημα να σε χαράξω.

Τραβάω τις λέξεις από τα ποιήματα σου,

ταιριάζοντας ανυπόμονα λήθη με μνήμη λήθη με λήθαργο λήθη με λήθη

ξεπηδάς ορμάς εκ περιτροπής

δεν διαλέγω.

η ροή με μαζεύει στη ροή

διαρρηγνύω τα ιμάτια των νοημάτων. σιωπές σιωπές

αφουγκράζεσαι, γκριζάρεις το χρώμα στο μέσα μου

στάζει ο έρωτας στα σημεία μου, όπως ο πόθος που δεν προλαβαίνεται.

Για να μη σε βρω

εξολοθρεύω τη θλίψη από την εσοχή                που με περιμένει

αδιάκοπο μαχαίρι εφάπτεται στο σώμα μου,

είσαι εσύ με την μάσκα σου λιωμένη να κολλάει στα ιδρωμένα χέρια


είναι οι επιθυμίες που λυγίζουν τα πνιγηρά ηλιοβασιλέματα


είναι οι στιγμές από ακορντεόν ή γεύση παγωτού              


χαριζόμαστε, ανελέητα επιρρεπείς

   γιατί είναι ατέρμονα ανθρώπινο.    να θές να ξεπεράσεις τον καθρέπτη σου.

συν - αίσθημα

φόρμες απροκάλυπτα ξεσκισμένες,
ξεχειλώνουν τον φόβο, την ελπίδα, την ανάγκη

μάσκες πεταμένες δίπλα στα σώματα

δυναμώνουμε τον ρυθμό της ζωής                        μαζί



χέρια σχηματίζουν πορείες και επιμένουν να ενώνονται

κόντρα στη διάσπαση     της                εφήμερης       αιωνιότητας



παραδομένοι επίπονα στον έρωτα
φοβερίζουμε τον θάνατο
 με σπέρμα και οργασμό


φιλιά και χάδια στον παρατατικό να επιμένουν,

                                                                                         δικό σου το τέμπο δική μου η απειλή

σαράκι τρώει τη φθηνή ταπετσαρία των ιδεών                    

  οι γροθιές μας  ή μια σιωπή                 είναι αυτό που μπορούμε



κοιτάω το χρόνο που με φέρνει κοντά              που με αποτραβάει     που μας χωρίζει  στο μετέωρο

                 ''  ενώ  .....................             ''



                               η εικόνα του ανέμου που δονεί το αμοντάριστο παρόν

δεν θα σε ρωτήσω.                                              

αγάπη, αφορμή μου

κοιτάω το καλοκαίρι που στάζει

                  αμμουδιές κοχύλια

λευκές υγρές πανδαισίες


                                             για σένα που λείπεις



 φύλαξα το από μέσα του φεγγαριού.      

Love me or die.

επιθετικά και όμως με τρόπο απαλό
σε αποφεύγω
σαν αμαξοστοιχία ανεπίτρεπτα πορευόμενη προς ένα τέλος
δώσε μου μια ανάσα που μοιάζει με υπόσχεση διάρκειας



διαχέομαι εύκολα στο καυτό σου δάκρυ
που χύνεται κρυφά
ανάμεσα σε αλκοόλ και μελαγχολικές διασπορές. 

http://www.youtube.com/watch?v=AhVcI1Yg87g

Τα χείλη θα καίγονται κάθε νύχτα
ώσπου να φανείς     σύννεφο ή μια φλούδα απο φεγγάρι

στις χάρτινες ευτυχίες ένα τραγούδι σπαρταρά - αιώνια -


..
κυλάς επιπόλαια στης νύχτας τον χτύπο
σε περιμένω δίχως μάσκα κάτω απο το μαξιλάρι που πνίγει τις σιωπές.
Άκουσε το χρώμα    ξεσπάει διάφανο κάτω απο τον καυτό ήλιο.
είμαι το δικό σου ψέμμα
είμαι η δική σου αλήθεια

Πρίν χαθεί η νύχτα
με τα δάχτυλα  ψηλάφισε την ανάσα μου, την καθυστερώ για ένα ακόμη δευτερόλεπτο

..
μήπως έγινε πνιγηρή η τόση σημασία;
αν μου έδινες. Ή αν σου έκλεβα   .

Το δέρμα που δεν αγγίζεις είναι το σώμα που γεφυρώνει φωτιά και ψυχή.
Το δέρμα που ψιθυρίζει. Υπάρχει αχώριστο σε κάθε κομμάτι δικό σου πού ξεχνάω.

Άφησέ στο περβάζι του παραθύρου τις δύο φωτογραφίες, το ξεχασμένο πορτοκάλι

                                                                                             και ένα κομμάτι ύφασμα.

Α-συνέχεια.

Επιστρέφουν τα ίδια παλιά συναισθήματα

Να κινώ πάλι για την ίδια βασανισμένη λύση

Συλλογισμούς να ρίχνω στη φωτιά

Χαρτιά να μουτζουρώνουν τα συναισθήματά μου

Μελαγχολίες ράθυμες μελαγχολίες ανεμπόδιστες

Γύρω μου και μέσα μου δημιουργούνται

Μια μάχη που δίνω με σώμα και δέρμα

Μια μάχη κόντρα στο άφαντο, κόντρα στο απόλυτο

Μια μάχη όπου οι μαχητές δεν ξέρουν γιατί πολεμάνε

Το κορμί μου στέκει και με περιμένει κάθε στιγμή

Πότε θα σπάσει αυτός ο καθρέπτης

ή  το όνομα μου, αν θα ραγίσει  , θα σε ρωτούσα.

Και αν ναι  τι θα φοβόμουν πιο πολύ

Να χάσω εμένα, την Ανάμνηση

 ή εσένα πού πληγώνεις την ανάγκη μου;   

Με βρέχει με βρέχει  με δύναμη  το Μάταιο το ρήμα ματαιώνω

Δεν έχω τρόπο να υποκριθώ  πώς όλα είναι όπως θα πρέπει να είναι.

Πόση μοναξιά πληκτρολογούν τα δάχτυλά μου

Πόση ενέργεια αραχνιάζεται στη φαντασία μου

Πόσο αίμα κρύβουν οι Αναμνήσεις

Πόσο θα ήθελα να τραγουδήσω αυτούς τους Φόβους χωρίς φόβο

Θα έρθει η νύχτα πού θα ξημερώσει φώς στο σκοτάδι,

 πες  μου ναι  πες  μου όχι

Πόσο συχνά γυρνάει η σκέψη μου στη μοναξιά μιας απάντησης που δεν έρχεται

Παραμυθιάζομαι συχνά ή μάλλον ανελέητα 

Είμαι υπερβολή γιατί το πάθος μου είναι η φωτιά που θα σβήσει αφού πρώτα κάψει  εμένα και εσένα μαζί

Η ανάγκη που κρύβει τη στέρηση, αυτό το Α στερητικό που δεσμεύει τα δάκρυα

Οι πόρτες που χτυπάω οι πόρτες που χτυπάω καθώς κυλάω τα χέρια μου στο ξύλο

Αυτό το γδάρσιμο στο χείλος μου φυλακίζεται και πνίγεται στην αφάνεια

Όταν μιλάω χάνω τον σκοπό μου, δεν έχω τη δύναμη να αψηφήσω τη βαρύτητα που η σκέψη μου πάντα αμφισβητεί

Το ξέρω πώς δεν θα καταφέρω  να πλαγιάσω  με την ελπίδα

Το ξέρω  πώς  θα ξύνω τις γωνιές των ασπρόμαυρων φωτογραφιών

Και θα ξεροσταλιάζω έξω από τις αγκαλιές των ‘’πολύτιμων’’ ανθρώπων

Μοιάζει αναπόφευκτο αλλά θα τόλμαγα να σε ξεμπροστιάσω  στα όνειρα μου

Να φωνάξω την ανεπάρκεια της καρδιάς μου

Η καρδιά μου που διαστέλλεται στο συνεχές του κόσμου

Οι χτύποι μου καρφιά στα δοκάρια των κόσμων που επιθυμώ

Τα πρόσωπα και οι στιγμές  στάζουν στις λέξεις

Δεν έχω  τρόπο,  δεν έχω τον τρόπο

Η αλήθεια μου μεθάει , με μεθάει.

η λέξη, στις λέξεις.

δίχως υπερβολή οι λέξεις υπερβάλλουν
ενδέχεται να χάσεις το τρένο που οδηγεί στη θάλασσα,
ξέρεις
στο βήμα σου διακρίνεται μόνο το πρώτο βήμα


τα χωρίς δάκρυα      δάκρυα σου                                ξυλώνουν τη μοναξιά

κάποιες φορές κρατώ στα χέρια ένα ένα τα αστραφτερά αστέρια που διάλεξαν την πτώση
πτώση, όπως πτωτικός - έκπτωτος.

ή έκπτωση  - μη όχι. μη. μην          μην.


φοβάμαι αυτό το σύμφωνο που μυρίζει σιωπή
φοβάμαι
το λουλούδι που ξεσπάει δίχως άνοιξη στα μάτια
                                                             
 το λουλούδι                ανήλιαγο.           αν ήλιος σημαίνει φώς.  και σύννεφο σημαίνει  ;    

  επι - θυμώ/

επιθυμώ ίσως έναν θυμό που θα σώσει το σώμα
και

τη βροχή,        υποπτεύομαι

 υποψία πώς ο χρόνος γνωρίζει το κάθε πρόσωπο όπως τους δείκτες του ρολογιού.
 ο χρόνος δόλιος. η απάτη. ο χρόνος αίμα.

τον χρόνο  δώσμου ,  αυτόν που στον άνθρωπο χρήσιμος είναι.


και εγώ, υπόσχομαι. να ευχηθώ. να υπάρξεις.
και εσύ μέσα μου, στο πλέγμα. στις υφές υφές που λεπτά θα σπάσουν.    θα σπάσουν.

στις
       υφές υφές