Επιστρέφουν τα ίδια παλιά συναισθήματα
Να κινώ πάλι για την ίδια βασανισμένη λύση
Συλλογισμούς να ρίχνω στη φωτιά
Χαρτιά να μουτζουρώνουν τα συναισθήματά μου
Μελαγχολίες ράθυμες μελαγχολίες ανεμπόδιστες
Γύρω μου και μέσα μου δημιουργούνται
Μια μάχη που δίνω με σώμα και δέρμα
Μια μάχη κόντρα στο άφαντο, κόντρα στο απόλυτο
Μια μάχη όπου οι μαχητές δεν ξέρουν γιατί πολεμάνε
Το κορμί μου στέκει και με περιμένει κάθε στιγμή
Πότε θα σπάσει αυτός ο καθρέπτης
ή το όνομα μου, αν θα
ραγίσει , θα σε ρωτούσα.
Και αν ναι τι θα
φοβόμουν πιο πολύ
Να χάσω εμένα, την Ανάμνηση
ή εσένα πού πληγώνεις
την ανάγκη μου;
Με βρέχει με βρέχει
με δύναμη το Μάταιο το ρήμα
ματαιώνω
Δεν έχω τρόπο να υποκριθώ
πώς όλα είναι όπως θα πρέπει να είναι.
Πόση μοναξιά πληκτρολογούν τα δάχτυλά μου
Πόση ενέργεια αραχνιάζεται στη φαντασία μου
Πόσο αίμα κρύβουν οι Αναμνήσεις
Πόσο θα ήθελα να τραγουδήσω αυτούς τους Φόβους χωρίς φόβο
Θα έρθει η νύχτα πού θα ξημερώσει φώς στο σκοτάδι,
πες μου ναι
πες μου όχι
Πόσο συχνά γυρνάει η σκέψη μου στη μοναξιά μιας απάντησης
που δεν έρχεται
Παραμυθιάζομαι συχνά ή μάλλον ανελέητα
Είμαι υπερβολή γιατί το πάθος μου είναι η φωτιά που θα
σβήσει αφού πρώτα κάψει εμένα και εσένα
μαζί
Η ανάγκη που κρύβει τη στέρηση, αυτό το Α στερητικό που
δεσμεύει τα δάκρυα
Οι πόρτες που χτυπάω οι πόρτες που χτυπάω καθώς κυλάω τα
χέρια μου στο ξύλο
Αυτό το γδάρσιμο στο χείλος μου φυλακίζεται και πνίγεται
στην αφάνεια
Όταν μιλάω χάνω τον σκοπό μου, δεν έχω τη δύναμη να αψηφήσω
τη βαρύτητα που η σκέψη μου πάντα αμφισβητεί
Το ξέρω πώς δεν θα καταφέρω
να πλαγιάσω με την ελπίδα
Το ξέρω πώς θα ξύνω τις γωνιές των ασπρόμαυρων
φωτογραφιών
Και θα ξεροσταλιάζω έξω από τις αγκαλιές των ‘’πολύτιμων’’
ανθρώπων
Μοιάζει αναπόφευκτο αλλά θα τόλμαγα να σε ξεμπροστιάσω στα όνειρα μου
Να φωνάξω την ανεπάρκεια της καρδιάς μου
Η καρδιά μου που διαστέλλεται στο συνεχές του κόσμου
Οι χτύποι μου καρφιά στα δοκάρια των κόσμων που επιθυμώ
Τα πρόσωπα και οι στιγμές
στάζουν στις λέξεις
Δεν έχω τρόπο, δεν έχω τον τρόπο
Η αλήθεια μου μεθάει , με μεθάει.
