Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

δες

αυτός ο χτύπος στο τζάμι δεν είναι ο δικός σου
επίμονα φοβίζει το γυαλί η επιθυμία
έχοντας κάψει όλα τα κεριά με τα δάχτυλα τυφλά, ιδρωμένα
απο συνήθεια να βουτά στο αχανές του πόνου

ελπίζω-  για να μπορώ βήματα να πατώ στα συναισθήματα
στα χρώματα δυναμώνω την ένταση
καίγοντας το χιόνι των ματιών σου
καίγοντας όραση

σου διαγράφω μια θάλασσα
για να χαθείς
να με κουβαλήσεις
και να με βυθίσεις
κοχύλι βότσαλο άμμο.


                                       στης νύχτας την αστραπή γυρεύω
                                                     
                                 
     μια εικόνα  να μας φέρει και

μια σιωπή να μας λυγίσει
   
   
                       
                             


Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

[ ]

Μολυβιές στο σεντόνι
μάχη στο ανήλιαγο βάθος

τράβα μου το χέρι
πλήγωσε το όνειρο


γυμνή θα ξεντύσω και
το φεγγάρι.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

δική σου -αυτή η υπογραφή απο σύννεφο.

Επίμονα σε ζωγραφίζω στον τσαλακωμένο αέρα
χαράζω αχνά στις λέξεις τη μυρωδιά  και την αφή σου

σε αφήνω δειλά να αναστήσεις την απουσία          με δίχως και τριαντάφυλλο

επίμονα ζαλίζω αυτό που περισσότερο ανάγκη σε έχει

το σώμα,            

απαλά λεκιάζεις τη ψυχή   με τα δυό σου βήματα                  

ευγενικός και μόνος ανάμεσα σε φυγή
                                                          και έρωτα
                                                                                                                                           
φέρομαι περιφέρομαι
                            συγοκαίω τους ψιθύρούς σου στα μάτια
                                                   


.
με το άρωμα σου ξεχασμένο στις πτυχές
.
ράβω την πληγή

                        με το γέλιο σου.


                   
 μια ακόμη μάσκα μια ακόμη λέξη μια ακόμα
 μια ακόμη φωνη
 μια ακόμη

 στα χείλη
έρπεις

                        πειρατής και φάντασμα


                                           


                 
                                   




Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Καλοκαίρι

Αγαπιόμασταν πάντα για λίγο
όσο κρατούσε το δροσερό αεράκι πάνω σε κάποιο πλοίο, ανοιχτά του Αιγαίου

Αγαπιόμασταν απαλά διφορούμενα

έριχνες πάνω σου σαν ζακέτα το μπλουζάκι μου,
έτριβες το εύθραυστο της μυρωδιάς
ξεχνιόμουν πάνω σου ασυναίσθητα ηθελημένα.

Μου χάρισες πολλά φιλιά και ανάσες
στο ενδιάμεσο των αριθμών που δεν πατήθηκαν
-περιμέναμε- την ίδια οθόνη να μας προβάλει  
παρουσίες απουσίες.


Αγαπιόμασταν κάτι καλοκαίρια μεταξύ σιωπής καπνού αρμύρας.

Είχες στρέψει το βλέμμα στο απέραντο του κύματος
σε αυτήν την επανάληψη του ήχου
                                         της εικόνας

σε κράτησα μετέωρο στο φλάς μιας ματιάς.


Στα βλέφαρα μου ας έκλεινες μια προσευχή

με κάτι ιερό να σε σφραγίσω στην ασάφεια ενός συννέφου