νιφάδα

ένα χάρτινο χάδι ξεπερνάει τον χάρτινο ουρανό
ελπίδες ξένων σωμάτων
κοκκινίζoυν το όνειρο το δρόμο τη γειτονιά
ξεσπάει η θάλασσα του χειμώνα
με ταχύτητα με φώς με σκοτάδι

νιφάδες ευγενικές λιώνουν στα μαλλιά σου
νοσταλγώ τα χέρια σου μέσα στις παλάμες

γιατί
πιστεύω στον ξεχασμένο θεο του χιονιού;

ακουμπάω στη ζεστή λιακάδα που χάνει δύναμη

ταξιδεύω
νιφάδα στον πόνο σου

Un bacio è troppo poco

η ταστιέρα επιμένει στα greeklish
το ενωμένο στο σώμα σου αγαπώ θα διαλυθεί πρίν εγγραφεί στα χείλη
σαλπάρει η απουσία για ξένο προορισμό

στο χρώμα που αχνοφαίνεται στον πόνο
 εσύ τα δάχτυλα σου ο κόσμος σε δευτερόλεπτα
μοντάζ μοντάζ ζζζζζ
καθώς κάνεις έρωτα ξεχνάω πώς δεν σε θέσπισε ο πόθος
                                          αλλά η οδύνη.  

γερνάς όταν μιλάς γερνάς όταν ξεροβήχεις και δεν με φιλάς με δύναμη
σε χαζέυω σε χαζεύω τόσο άγνωστα χαζή
στη μύτη σου στέκει το χελιδόνι της άνοιξης
η κόκκινη κίσσα το άσπρο μάρμαρο κατεδαφίζει


σε ξεχνάω ανόητα νοητά
χύνω αυτό το υλικό στην θεσπέσια ελπίδα του δειλινού
με πόθο ασυγκίνητο σκίζω αυτές τις κάρτες αυτές τις λέξεις


η μοναδική ομπρέλα διάφανη στο χαμόγελο
μας στεγνώνει

στον χειμώνα που βράζει χιόνι και ήλιο
φυλάμε ένα κρεβάτι
που έχασε έτσι ξαφνικά σεντόνι