Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Le crepe

ξεσκεπάζομαι ξανά
φοβίζω τον ουρανό με το κόκκινο κραγιόν
έρχεται η βροχή φωνή μου
δεν θα συναντηθούν οι λέξεις μας -θυμήσου το-
μόνο λίγες δαχτυλιές στα θυμωμένα σώματα θα σώσουν λίγο από το πορφυρό μας ποίημα

οξύνω ξανά
                      ξανά


ξανά


 αυτήν τη ξύλινη υπομονή
      ξεκαρφώνω τα κάδρα που σκάψαν τους τοίχους
 με πόση ταραχή
με τόσο λίγη προσοχή


ξανά σε περιμένω πίσω από τις στρώσεις που σκαρώνουν εποχές χρόνοι και εξηγήσεις

ξανά σε αφήνω σφαίρα που ματώνει λίγο λίγο
ξανά ξεσκίζω στο σεντόνι το τελευταίο μου οχυρό

πρίν ραγίσω

στην ελευθερία θα τρέξω

με αυτό το φιλί από γαρύφαλλο που κρύβουν οι αναμνήσεις