Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Θα φανείς.

Κάποια στιγμή θα αποφασίσω
κάποια στιγμή θα με χαρίσεις
κάποια στιγμή το γέλιο θα μπορέσει
ρίχνοντας κάτω τις μάσκες
υφαίνοντας το απαλό σου θέλω
λέγοντας λέξεις με γράμματα τις σιωπές

θα τραφώ σαν απο χείλος που ανοίγει
για να κλείσει μέσα σε ένα ημιστίχιο
απο έκπληξη,
μόνο το δέρμα σαν ξένια υποδοχή
θα με φορέσει
μάλλον δεν θα αντέξω να σε δώ
πιο όμορφο απο τη ζωγραφιά μου.

λές λές και θα περιμένω
βαστώ στο χέρι την σπασμένη ομπρέλα
η βροχή δεσμεύεται στις κλειστές παλάμες
υγρή επιπλοκή του ονειρού
εκπρισοκρωτείς τον φόβο
και σε αγγίζω
χωρίς βήματα
και σε αποζητάω
σαν μυρωδιά
να με ευχαριστήσεις.

Ολόγυρα, οι άνθρωποι
ολόγυρα, κανείς
βλέμματα που δεν ολοκληρώθηκαν
ολόγυρα ολόγυρα
εκείνα τα λουλούδια
τα κόκκινα τα κίτρινα
εκείνα τα λουλούδια
τα κίτρινα τα κόκκινα.

Οι αριθμοί είναι πια
πίσω μου μέσα και μακριά μου
οι αριθμοί πρίν και μετά
πίσω και μέσα και πουθενά.

Ίσως να μπορέσω
να σου ψιθυρίσω
πώς ποτέ
πώς ποτέ

δεν θα γύρω στην αμμουδιά που ονειρεύτηκες
αν εσύ πρώτα δεν ταράξεις την υστερία της σιωπηλής λέξης

θα φανείς, κρίνος μέσα στο νερό
θα φανείς, βυθός απ`τον βυθό μου.