Χρήσιμη σιωπή.

Το απόγευμα λειψό απο αισθήσεις

συγκεντρώνεις το χρώμα του δειλινού σε μια ανάσα

το αυτοκίνητο σαρώνει ακόμα μια άσφαλτο βρεγμένη 

απο επιθυμίες και πεπερασμένα όνειρα.

Οι λέξεις παρκάρουν στη σκέψη μου

αποσυντονίζουν τον ιρμό και τη φωνή.

Δέχομαι το βράδυ.

Για τη νύχτα φοβάμαι

..Ένα θαμπό φεγγάρι μου πρόσφερες..

Μαύρη τουλίπα.

Η ταινία του χθές
διαπεραστικά με αποτύπωνει σε διαστήματα
λίγες  σκηνές-ανακατεμένα συνασθήματα-
αποφασισμένη, χάντρες ξεδιπλώνω στα χέρια
λίγο έξω κοιτάω ,ήλιος πολύς
άνθρωποι σε αντίσταση
δακρύβρεχτες επιγραφές σε μαγαζία
δικαίως επιστρέφω στις σελίδες μου
βλέμμα σε επίβλεψη
διαγράφη σε δυσταγμούς
επαναφορά στο δέσιμο
επαναφορά στο μετά
σε συζητάω καμία φορά
έτσι για χαβαλέ που - λένε-
γελάω στην αδυναμία
διατρέχουμε το γυάλινο εργοστάσιο με πέδιλα
παραδίνομαι στην ανεπάρκεια που χτίσαμε
αποφεύγεις τις λέξεις
ρίχνεσαι στα κενά μυστήρια
καπνίζεις τη ζωή που μίσησες
το δέρμα σου σαν να παλίωνει
μια φωτογραφία κρεμασμένη
σε διασπορά
περιπλέκω τις μεθυσμένες αλήθειες
χαρίζω σε σένα το μηδέν που επανύδρισα
νοσταλγείς καθόλου; ρωτάω,τι αφελές
λίγα χείλη επάνω σε κάθε αίσθημα
πρωινό στη βιβλιοθήκη
καφές σε μια γωνία ξεχασμένου καφενείου
περπάτημα γρήγορο,τραχύ,δυσεπίλυτο
όνειρα,όνειρα σε φωνήματα νεκρά συνήθιζες να ξεφωνίζεις
και εγώ ξεκούμπωνω ακόμα τα μόβ πουκάμισα
αντικρίζω  το χωριό που δεν κάηκε ποτέ
τζάμι σε διάσπαση απ`τη βροχή
μέσα ανέπαφα δωμάτια
διακρίνω το εγώ,κάπου ναυάγησες ξανά
ξύλινα σκαλιά
σαν τρίζει το δέρμα
ενώνω τα άκυρα
ματαιώνω τα εσύ
περιφρούρηση σε αναταραχή
πάνω κάτω στις μνήμες
σβήνω τα γράμματα απ`τα βιβλία
προτιμώ το άσπρο της σελίδας
για λίγο
συνήθεια της επιμονής
φωνή της αφαίμαξης
ενα μόβ μπουφάν φόρεσα
βγήκα έτσι για μια τελευταία βόλτα
στον δρόμο
που συνήθισε τα ονειρά
τα μαλλιά σε απομάκρυνση
μετατοπίζω τα εμπόδια
για δυό λεπτά σταματάω στο εκείνο
που γκρεμίσαμε
κάτι πάλλεται στο ανάμεσα
ξεφεύγω απ`τις διαταγές
μάλλον πρέπει να γυρίσω
τρέχω για να προλάβω το τρένο
ανάσα στην ανάσα ξεχνάω
πρέπει ξεριζώνω
τουλίπες μαύρες φυτρώνουν στην απομάκρυνση
είναι ωραίο να στολίζεις
το αναπάντεχο
μουσικές μουσικές μουσικές
απορώ για το ακόμα
απορώ για το πάντα
ένα νούμερο επαναλαμβάνεται
ο σταθμός αδείαζει
επιβιβάζομαι
βρέχει βρέχει βρέχει
μπρστά μου ένα ζευγάρι πέδιλα παρατημένο
λάσπη γεμάτο
δεν αγγίζω
χώματα στα χώματα δεν ρίχνω
το ταξίδι, τα χαμόγελα
τα φιλμαρισμένα αγγίγματα
εφευρίσκω τον ύπνο
σαν επιβράβευση της αποβίβασης
περιμένω
αναπάντητα
περιμένω
άγνωστα
ξεμακρένεις
ξανά..

Κρίκος σε απόσπαση.

Το χέρι δένει το άπρακτο

χάνεις την δύναμη στην ανάγνωση

Οδός Πατησίων επίπεδα σε συσκότηση

ψυχές σε συνεύρεση

αδίακοπα ανακυκλώνεται η στέρηση

μεγαλώνει η απόσταση στο ενδιάμεσο

διαπερνάω τα ρούχα με ανάσα σε αποστασία απ`τα τετρημένα

συναισθήματα σε στέκι αυτοσχεδιαζόμενο

σκέψεις χαρίζουν νόημα στα βήματα που αδυνατούν

μια πόρτα να κλείνει το κατακερματισμό

φυλακίζοντας σε γύαλινο κυκλικό δωμάτιο τα κέρματα που δεν με ανέδειξαν

μέρες φυτρώνουν παράθυρα εκλείπουν

ενα αδύνατο δίχτυ διακόπτει το αδίακοπο

αλήθεια και παιχνίδι αυτοσυντήρησης στο κοίταγμα αντιμετωπίζονται

ελαφρή σαν πούπουλο ακροβατώ στην αναμονή 

περιφέρεται το χρώμα κλειδωμένο

ένα ανδρίκελο δοκιμάζει τις αντοχές μου

ξεπερναέι το τριπλό χώρισμα

βρίσκει φυγή στον ουρανό

  - ονειρικά -

ακαθόριστα άνεμος ξαναγυρνάει

μνήμες σε σύγκρουση

χρόνος παρών εν απουσία

απο χαρτόνι οι στιγμες

απο χαρτόνι τα κενά

πλαστή απόρριψη σκηνοθετεί η ανοία

κάποιος ψάχνει για ένα χαμένο εαυτό

το δικαίωμα αναιρείται απ`την επίγνωση

σταθεροποιώ

εκτελώ κινήσεις

δέρμα στο δέρμα ξεχνούν για λίγο τη φθορά

δάκρυ όχι,μόνο κάτι βουλίαγματα ανέπαφων σχεδιασμών

επανάληψη σε αποσυντονισμό

διασχύζει,ταξιδιώτης αποπροσανατόλιστος

αδείαζει το σκληρό όνειρο

επαναφέρω 

συγκρατώ

κόσμο στον κόμπο λύνω

αγγίζω ότι αγγίζεται

το μυθικό

έχει πάντα θέση στον εξώστη

η πλατεία αδειάζει

κάποιος κρύφτηκε στο ύψος.

Κική Δημουλά " Υποκατάστατο "

Αραιά και που καμιά τουφεκιά αμυδρη

μαρτυρία υπέρ σου ή λύπη

ας παραδοθεί.

Ό μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι ή απουσία μας.


Σκορπίζουν
των δακρύων οι μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη και παρόν
ψάχνουν να κρυφτούν από τη διαύγεια τους.
Αραιά και που καμιά τουφεκιά
πότε από κείνο το ευκρινές
χαράκωμα ή λύπη πότε από αμυδρότερο.
Στρατηγική να δείξει τάχα
ότι έρχονται ενισχύσεις. Ας παραδοθεί.

Έχει σχεδόν επικρατήσει ή φωτογραφία σου.
Εξαπλώθηκε όπου βρήκε άμαχη επιφάνεια
αποδεκατισμένη αίσθηση πρόθυμη για γαλήνη.
Ανεμίζει στων βλεμμάτων τα υψώματα
όχι σαν έθιμο αδρανές μελαγχολικό
μα ως γενναίος συκοφάντης της απώλειας σου.
Μέρα τη μέρα πείθει πώς τίποτα δεν άλλαξε
Ότι ήσουν πάντα έτσι, από χαρτί
εκ γενετής φωτογραφία σε συνάντησα
ανέκαθεν πώς έτσι σ' αγαπούσα γυρολόγα
από εικόνα σε απεικόνιση
κι από απεικόνιση σε εικόνα σου αρκέστηκα.

Μνήμη και παρόν πρέπει να κρυφτούν
από τη διαύγεια τους.

Υποθετικά.

Υποθετικά

σε σειρά καταδύομαι

φυσάει,τρυπάει το αδιάκοπο,κυκλώνει το αποτελειωμένο

χτενίζω ανάποδα τις στιγμές

ανατρέπει την περιφρόνηση η αναταραχή μου

ηλικία καλωδιομένη

πράξεις

φύλλα σε συνεύρεση

βήματα σε μεσοδιάστημα

καθυστέρηση σε θάλαμο αστοχίας

σημειώνω με τικ τα νομίζω

κυκλώνω τις αρνήσεις

διαγράφω τις βεβαιότητες

αφρός σε κλειδωνισμό

εικόνες σε πολλαπλασιασμό

διπλώνεις,λυγίζεις,καυχίεσαι και τραβίεσαι

τις χορδές τεντώνω και τα λίγα οριζόντια αναζητώ

χτυπήσαμε το τζάμι με ανάσες

φοράς τη μάσκα μου

αγγίζω την πλαστική απομίμηση του ήρωα

-συνειδητά-

συμπικνώνεις τους φόβους σου στην αποχώρηση

καταπίνω τα κόμματα

απαλλάσσεσαι απ`τις τελείες.

Υδρώνω στην απόσταση που ανατέλλεις

πυκνώνεις,κουλουρίαζεσαι

-βρέχεις με κλήσεις το κενό-

περιμένω,περιμένω,περιμένω

Διακόπτης, ανοίγεις με κουτάλι το θυμό

Διακόπτης, οργή περιχύνεις στη ματαιοδοξία

Διακόπτεις.

Λάθη,απολίθωσης έργα

αρχαιολόγος της αυταπάτης

χρόνο μαζεύω με άδεια απώχη

ουρλίαζω στα μάτια μου

γυρίζω το καλούπι,απλώνεσαι,λερώνεις,στιγμάτιζεις

-στο δίαστημα των συμφώνων

καθηλώνεσαι-

Κανείς,Καμία...εμείς..

Βαρέθηκες

ξεχώρισα τα ηχηρά,τα άηχα,το μηδέν και το αντίθετο του

ζωγραφίζεις ακόμα,σηκώνομαι,υγρά λεπτά σε καθυστέρηση

σκέφτομαι τις λέξεις και οι ανάσες αδιάκοπα δικά μου γνωστά φορτία

σχημάτιζουμε γωνίες σε έκταση

σχηματίζουμε υστερίες σε καθήλωση

η τηλεόραση ανοιχτή,στη διαπασσών οι μνήμες

ουρλίαζει η ανυπαρξία 

σκουπίζω την αποδοχή μου

δεν έχω μέρος για να σε αποσύρω

κάποιος άδειασε τους κάδους 

κάποιος έκοψε την παλάμη και μου πρόσφερε μετάξυ

φράσεις σε διάλεκτο

φράσεις σε άρνηση

φράσεις σε χορό απο λυμένα σκινιά

το νόημα σε κατηφόρα με αντυκρίζει

δεν δένομαι

δεν αγγίζω

παραδέχομαι

μου προφέρει την αλήθεια

δεν υπολογίζω

αρπάζω,αγκαλίαζω και υποδέχομαι

πικρά,ξένα,απρόσωπα

τα εγώ γίνοντα θεοί

τα εσύ γίνονται κύκλος,καπνός και μ`αφήνουν

χρώματα και τελείες σε αναμονή

αποθηκεύω

και θέλω

αποθηκεύω

και με σπρώχνω

είναι τυλιγμένα τα πεζοδρόμια

οι δρόμοι σκαλοπάτια 

τα χέρια καραμέλες που ξέχασες

γράφω κάρτες σε παραλήπτες απο Α

γράφω με συνδέσεις ασύνδετες σε σένα,σε μένα

κανέις,καμία

εμείς σε πουθενά απλώσαμε τα σώματα

φτάνει,ένα αρκεί μου χάρισες και ξύπνησα.

Ανωνυμία..

Δεν έχεις όνομα μόνο απόφαση και αρνηση
διάλεξα εκ των προτέρων τι θα αποτελώ 
και έδωσα στον χρόνο την μετατόπιση που αποτέλειωσα στα βυθισμένα χείλη
ξημερώνει μέσα σου
βραδίαζει εντός μου
διάλεξες τις λέξεις και χρωμάτισα το τίποτα
κοίταξα τα χέρια και αγάπησα αυτό που δένεται 
δεν χαρίζω παγωμένες ηλιαχτίδες σε αγεφύρωτες υποσχέσεις
να θυμάσαι
η αιώρα κυματίζει στην θάλασσα
η άμμος πετράδια σμιλλεμένα σε συστολή
εσύ το τράβηγμα
εσύ το ξέχειλο μπλουζάκι που στέκεται κενό στο κενό του κόσμου
εσύ.

Απλά κάτι..

..Ψάχνω καιρό να στείλω ένα μήνυμα,ένα γεία,ένα κάτι.Άλλες φορές αρχίζω άλλες φορές σταματάω άλλες ξεχνίεμαι στο πως και στο γιατί και στο αν.Αποφάσισα λοιπόν,και να μαι εδώ να προσπαθώ με λίγα να πω τα πολλά και να θυμάμαι όσο προχωράω πως οι αναμνήσεις είναι κόκκινες στιγμές που μπλέκονται στα χέρια και όσο φεύγει ο χρόνος τόσο σε χρωματίζουν τόσο σε δομούν τόσο γίνονται εσύ.Ο αποστολέας δεν έχει δέρμα δεν έχει λέξεις ηχηρές μα μόνο κρυφές απρόσεχτες φωνές που χτίζουν στιγμές και δυναμώνουν ανάσες και είμαι εγώ που ντύθηκα με την μάσκα του αποπροσανατολισμού μην ξέροντας πως ότι δηλώνεις με τόσο πάθος πως δεν είσαι είσαι πάντα το ίδιο και ίσως και πιο δυνατό πιο στεγνό.Μαζεύω τα μαλλία λίγο πίσω τελευταία ξέρεις,θέλω να φωνάξω για κάτι βγάζοντας την μορφή μου μπροστά,καίγοντας αυτά που με στοιχειώνουν και αδείαζοντας όλα αυτά που με φοβίζουν ακόμα.Έτσι με δεμένες τις σκέψεις σε κόμπο γερό βγαίνω στης δικής μου αυλής το σκαλοπάτι,έιναι πολύ νερό γύρω και λουλούδια και νερό και λουλούδια και όλα τόσο άστοχα μαζί και όλα χώρια μές την ενωσή τους.Δεν φέρω σκόνη,δεν έχω χρόνια στα χέρια και πληγές βαθίες στα μάτια,δεν έχω κουρασμένες πλάτες ούτε στόμα στεγνό.Έχω,έχω,έχω ζωή αλλά συνάμα ξέρεις πως ότι διαλέγει να υπάρχει έξω απ`τη γύαλα θρυμματίζεται όσο φεύγει μακρυά.Ας είναι έτσι,ας είναι όπως δεν γουστάραμε ποτέ να είναι,ας παει όπου θέλει,μπορώ να με ακούω και να με βλέπω και ίσως να αρκεί...