Με μια σπονδή στην ανθρώπινη καρδιά, θέλω να βρώ με τον αγώνα μου το πραγματικό πετράδι της ζωής, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές. Και να πιστέψω στην εφήμερη αιωνιότητα τους.
Πάθη .
χάριζε το σώμα στο φεγγάρι
σαν ένα αστέρι που
δεν φοβήθηκε την πτώση
Αναγνώστες
Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009
Ανωνυμία..
Δεν έχεις όνομα μόνο απόφαση και αρνηση
διάλεξα εκ των προτέρων τι θα αποτελώ
και έδωσα στον χρόνο την μετατόπιση που αποτέλειωσα στα βυθισμένα χείλη
ξημερώνει μέσα σου
βραδίαζει εντός μου
διάλεξες τις λέξεις και χρωμάτισα το τίποτα
κοίταξα τα χέρια και αγάπησα αυτό που δένεται
δεν χαρίζω παγωμένες ηλιαχτίδες σε αγεφύρωτες υποσχέσεις
να θυμάσαι
η αιώρα κυματίζει στην θάλασσα
η άμμος πετράδια σμιλλεμένα σε συστολή
εσύ το τράβηγμα
εσύ το ξέχειλο μπλουζάκι που στέκεται κενό στο κενό του κόσμου
εσύ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου