Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Αναστενάρης

άραγε στα χείλη χτίζεται το φιλί ή στο άγριο δάσος των μαγεμένων μήλων



έρχεται στην άνοιξη το φώς
επoχές λουλουδιών
χρώματα χωμάτινα αστράφτουν τα μάτια σου


γυρίζω στον χρόνο
η εικόνα σκάει τον τοίχο

σηκώνεις το βλέμμα θυμάμαι το κρυφό σου παιχνίδι
κρασί

τρυφερό τραγούδι


έλα,                                  μην πεθάνεις ξανά

το βιολί τραντάζει τον  κόσμο αυτό.       στον  δισταγμό

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Scendi Giù

Vedi sotto gli occhi
trucco mai fatto bene
sopra la superficie
nell'assoluto della pelle
dentro il vento
manchi da me eterno fumo sordo
sento la tua voce
tra arancie cadute
profumate

sola la sera si affonda nella notte
senza lenzuola
ci copre
la voglia di lasciarci


scendi
toccami qua   -nell' univoco svegliarsi-


sogni di candela  
impronte effimere

favolose     .

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

http://www.youtube.com/watch?v=SEu6vmeFems

στα χέρια διαφέρουμε
στα ανοίγματα
φλέβες φλούδες ξεχνιούνται επίμονα
κουβέρτα επιπόλαιη πυρπολεί καλοκαίρι
πέταλα λουλούδια
φιλί απο χείλη που καίνε
το'' θυμάσαι'' βυθισμένο στο μή
αρώματα απουσία συναισθηματισμοί

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

nel mare

insieme a te
entriamo nell'ombra di una scia terrestre
cancelliamo nel passato il presente
toccami


affondati

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Nu te fermare

racconto della (tua) malattia che sembra più con fantasia
tra le vene
voce forte
terra
melanconia
incrociata sotto le mani del tempo
nascosta nei fiori
li, che la primavera non piange


''occhi che bagnano corpi che imparano''

.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Le crepe

ξεσκεπάζομαι ξανά
φοβίζω τον ουρανό με το κόκκινο κραγιόν
έρχεται η βροχή φωνή μου
δεν θα συναντηθούν οι λέξεις μας -θυμήσου το-
μόνο λίγες δαχτυλιές στα θυμωμένα σώματα θα σώσουν λίγο από το πορφυρό μας ποίημα

οξύνω ξανά
                      ξανά


ξανά


 αυτήν τη ξύλινη υπομονή
      ξεκαρφώνω τα κάδρα που σκάψαν τους τοίχους
 με πόση ταραχή
με τόσο λίγη προσοχή


ξανά σε περιμένω πίσω από τις στρώσεις που σκαρώνουν εποχές χρόνοι και εξηγήσεις

ξανά σε αφήνω σφαίρα που ματώνει λίγο λίγο
ξανά ξεσκίζω στο σεντόνι το τελευταίο μου οχυρό

πρίν ραγίσω

στην ελευθερία θα τρέξω

με αυτό το φιλί από γαρύφαλλο που κρύβουν οι αναμνήσεις