Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Αιμάτινη κραυγή.


Στα δάχτυλα δεν σφύγγουν τα όπλα μα τις ανάσες για ένα αύριο ιδανικό

η κουκούλα δεν θα πρεπε να καλύπτει αλλά  να ξεχωρίζει,να διαμορφώνει,

να μαζικοποιεί,να αντιδρά..

Κρύβομαι πίσω απ`τα σπασμένα δοκάρια

απ`τα φτίαρια που δεν σκάψαν για υποσχέσεις μα που ξεριζώσαν δυνειδήσεις

και δεν ξέρω αν αυτό που μου προσφέρεις είναι ένα αύριο ή ένα ξεχασμένο χτές 

που βρήκες στην ανοιχτή κωλότσεπη...

Βγήκαμε στους δρόμους με φλόγα,με οργή,με αίμα,με θυμό

μα για πόσο μα για λίγο,δεν απαντώ..

Ανένταχτοι μα με τον φόβο του ενταγμένου

με το πνεύμα του νέου και με τα ζάρια σε ξένα χέρια 

με την ελπίδα στο κρυφό μέρος του διαμαντένιου μυαλού

και η κλιμάκωση η κλιμάκωση με γέμισε πληγές 

και τις άνοιξα μπροστά στον ήλιο και μα κανείς δεν τις είδε

ένα αιμάτινο γιατ΄΄ι να σαρώνει τα πλευρά μου

τα μάτια με αποστράφησαν

έγιναν χαμένα όνειρα σε αδιάφορα κουτία

και στα χέιρα κράτησα το πάθος το κόκκινο,το σπαταλημένο φίλμ

τα δάκρυα το τέλος την συνέχεια που πρέπει να ρθεί και τους μαλάκες που μας ξεπούλησαν

....

Έφτυσα στα πρόσωπα εκείνων τις καραμέλες που μας δώσαν οι ξένοι

οι γνωστοί άγνωστοι...

Και δεν τελείων εδώ...

Δεν σβήνω τα βήματα

μα βάφω με κόκκινο και αγαπώ με όλα τα χρώματα της γής

για όσο ακόμα θα υπάρχουμε

να επαναστατούμε με την ελπίδα στον σφυγμό μας

και στις φλέβες εκείνο το  αύριο

που θα αργήσει

θα αργήσει...

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008


'...Βιβλίο της ανικανότητας για δράση και επαφή με τους ανθρώπους, βιβλίο της συνεχούς αυτοανάλυσης μέχρι κάποια στρώματα του είναι που ποτέ άλλοτε δεν είχαν φωτιστεί, βιβλίο μιας ζωής που δεν βιώνεται αλλά που γίνεται αντικείμενο ονείρου, μέσα σε ένα επινοημένο από τη φαντασία σύμπαν… Το βιβλίο της ανησυχίας...'

΄Είναι η εξομολόγηση μου, κι αν δε λέω τίποτα, είναι που δεν έχω τίποτα να πω. Τι μπορεί δηλαδή να εξομολογηθεί κανείς που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σ' όλον τον κόσμο είτε μόνο σ' εμάς. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα το καινούριο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει΄


Εγώ, τη μέρα, είμαι ένα τίποτα και τη νύχτα είμαι εγώ

'Η συνείδηση της μη συνείδησης της ζωής είναι ο αρχαιότερος φόρος της διάνοιας'

Ειμαι ένας άνθρωπος ανίκανος για δράση, αμήχανος μπροστά σε κάθε πρωτοβουλία ή κίνηση, αδέξιος στις κουβέντες μου με τους άλλους'

'Η πραγματικότητα με αναστατώνει. Τα λόγια των άλλων με βυθίζουν σ' ένα τεράστιο άγχος'

'Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.'

'Πίστη δεν αποκτάς με το νου'

'Η ζωή για μένα είναι ένα πανδοχείο όπου πρέπει να σταθώ ότου έρθει η ταχυδρομική άμαξα για την άβυσσο. Δεν ξέρω που θα με πάει γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να δω αυτό το πανδοχείο σαν μια φυλακή, γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα' θα μπορούσα και να το θεωρήσω σαν ένα χώρο ευχάριστης κοινωνικής συναναστροφής γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους'


'Η πρόστυχή μου ύπαρξη υποκρίνεται μπρος στη ζωή'

΄Δεν παραπονιέμαι για τη φρίκη της ζωής. Παραπονιέμαι για τη φρίκη της δικής μου ζωής.΄


Η λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος, με καταθλίβει μ' όλη του την ομορφιά. Μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα πάντα λέω : πόσο ευχαριστημένος πρέπει να νιώθει ένας ευτιχισμένος άνθρωπος αντικρίζοντας αυτόν τον ήλιο


'Ότι είναι αγωνία το βλέπω. Κι ότι είναι χαρά δεν το νιώθω'

'Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δε το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια'


'Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας'

'Οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από την ασθένεια του να μην ξέρουν να πουν αυτό που βλέπουν ή αυτό που σκέφτονται'


'Πλήξη είναι, να σε βαραίνει η ανία του κόσμου, η στεναχώρια του να ζεις, η κούραση του να έχεις ζήσει. Η πλήξη είναι, στην ουσία, η σαρκική συνείδηση της εκτεταμένης κενότητας των πραγμάτων. Αυτός όμως που βρίσκεται στο έλεος της πλήξης είναι καταδικασμένος σ ένα κελί δίχως όρια'

Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις

'Απαλλαγείτε από το παιδαριώδες σφάλμα της αναζήτησης του νοήματος των πραγμάτων και των λέξεων. Τίποτα δεν έχει νόημα'

'Η ζωή μου φέρνει μια ακαθόριστη ναυτία κι η μετακίνηση μου την επιδεινώνει'

'Η μοναδική τραγωδία είναι η αδυναμία μας να συλλάβουμε τον εαυτό μας στην τραγικότητά του'


                                                                                                                                      Fernado Pessoa.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

Per TuTtI nOi......


.........

Γελώ σαν μοναχική νότα στη μέση μιας αφαίμαξης δίχως τέλος

σφύξε τα χέρια μου μέσα στο αφημένο σώμα

και δήλωσε μου την αποχώρηση που διαλύεται στις σκέψεις.

Έχω γυρίσει σελίδα.

Έχω ξεφύγει.

Έχω ξεχάσει.

Έχω θαμπωθεί.

Έχω χάσει.

Έχω χαθεί.

Έχω ανακοινώσει πως ανυπαρκτείς.

Σηκώθηκες πρωϊ

Έγυγα απ`τις κενές πόρτες

Έκλεισες τα παράθυρα

Κλείδωσες τις στιγμές μας

Κάπνισες

Δάκρυσα

Γέλασες

Αρνίθηκα

Δώθηκες

Κρατίθηκα

Κοίταξες

Έσκυψα

Χαιρέτησες

Έκλεισα..

Ανάμεσα στα χέρια θρυμάτισσα την συγνώμη σου

Κάλεσα τον αριθμό σου

το ακούστικο γλυστρούσε απ`την ζωή μου

και εσύ ποτέ δεν απαντούσες.

Κάπνισα ενα τσιγάρο ονειρικά

ήπια ένα ποτό με μια φίλη στο πέμπτο κενό της δήθεν ονειρικής boem ζωής μου.

Οδήγησα ένα αυτοκίνητο προς το γκρεμισμένο σπίτι των αναμνήσεων.

Ευτιχισμένη σε τσαλάκωσα μέσα μου

ξάπλωσα δίπλα σε μια βουβή καλήνυχτα

τα φώτα σβηστά

σκοτάδι και μοναξιά έσταζαν απ'τους τοίχους σαν αίμα που ξεθώριαζει.

Ύποκρινόμενη πως ύπαρχεις

σου φώναξα με ψύθηρους 

ΤιΛιΞε μΕ,ΔεΝ εΙΝΑι εΥκΟλο νΑ Σε ΧαΝω 

ΚρΑτΑ μΕ ΓΙα  Μια νΥχΤΙα

να γΕμΙσΟυμΕ Με ΟνΕιρΑ 

ΚΑι Να μπΛεΞοΥΜε ΦιλΙΑ μΕ ΥδρΩτα πΙΚνο,αΣΗΜαΝτο,σΥΜπΑΝτιΚΟ.

Μα κανείς,κανείς,κανείς.

Σε χρωμάτισα ξανα

και έτσι για λίγο κάλυψα την ζώη μου με την ασυντόνιστη μουσική σου.

Λερώμενη απ`τη θυμήση σου

έκλεισα τα χέρια στα χέρια,τα πόδια στα πόδια

το κεφάλι ανάμεσα στο κουλουριασμένο καταφύγιο

μια μάζα ενός ανθρώπου ερωτευμένου

Σε ανάσαινα ακόμα...

Καληνύχτα.

Ενα σκυνί λύνεται

μια νύχτα τύλιξε την ψευδαίσθηση.... 

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Tabucchi.....


Poliagaphmenh mou aimosfairinh....

  mia kalh mimhsh ths selhnhs borei na epiteuxthei mono me mia olikh afaimaksh,dhladh me mia oloklhrwtikh kai oristikh flevotomh.H adilhpsh auth mas erxetai aptous Arxaious,oi opoioi apedwsan th xlomada ths sthn ellhpsh aimatos.Monaxa leukh lemfos,leei ena proswkratiko apospasma,kikloforei mesa ths,dhladh mia psixrh ilh.Eksou fisika kai h Persefonh,vasilissa twn nekrwn,kai ola osa prokiptoun apo thn ennoia zwh/thanatos.Epomenws xlomada kai xrwma,fws kai skia,hxos kai siwph.Giati swpainei h selhnh akoma kai xwris ekeino to i ths siwphs,to eipe kapoios pou hksere,kai ekeino to i pou leipei ,einai mia megalh kai melanxolikh nota,sxedon enas thrinos pou fairnei anatrixila.....