Αιμάτινη κραυγή.

Στα δάχτυλα δεν σφύγγουν τα όπλα μα τις ανάσες για ένα αύριο ιδανικό

η κουκούλα δεν θα πρεπε να καλύπτει αλλά  να ξεχωρίζει,να διαμορφώνει,

να μαζικοποιεί,να αντιδρά..

Κρύβομαι πίσω απ`τα σπασμένα δοκάρια

απ`τα φτίαρια που δεν σκάψαν για υποσχέσεις μα που ξεριζώσαν δυνειδήσεις

και δεν ξέρω αν αυτό που μου προσφέρεις είναι ένα αύριο ή ένα ξεχασμένο χτές 

που βρήκες στην ανοιχτή κωλότσεπη...

Βγήκαμε στους δρόμους με φλόγα,με οργή,με αίμα,με θυμό

μα για πόσο μα για λίγο,δεν απαντώ..

Ανένταχτοι μα με τον φόβο του ενταγμένου

με το πνεύμα του νέου και με τα ζάρια σε ξένα χέρια 

με την ελπίδα στο κρυφό μέρος του διαμαντένιου μυαλού

και η κλιμάκωση η κλιμάκωση με γέμισε πληγές 

και τις άνοιξα μπροστά στον ήλιο και μα κανείς δεν τις είδε

ένα αιμάτινο γιατ΄΄ι να σαρώνει τα πλευρά μου

τα μάτια με αποστράφησαν

έγιναν χαμένα όνειρα σε αδιάφορα κουτία

και στα χέιρα κράτησα το πάθος το κόκκινο,το σπαταλημένο φίλμ

τα δάκρυα το τέλος την συνέχεια που πρέπει να ρθεί και τους μαλάκες που μας ξεπούλησαν

....

Έφτυσα στα πρόσωπα εκείνων τις καραμέλες που μας δώσαν οι ξένοι

οι γνωστοί άγνωστοι...

Και δεν τελείων εδώ...

Δεν σβήνω τα βήματα

μα βάφω με κόκκινο και αγαπώ με όλα τα χρώματα της γής

για όσο ακόμα θα υπάρχουμε

να επαναστατούμε με την ελπίδα στον σφυγμό μας

και στις φλέβες εκείνο το  αύριο

που θα αργήσει

θα αργήσει...