Απλά κάτι..

..Ψάχνω καιρό να στείλω ένα μήνυμα,ένα γεία,ένα κάτι.Άλλες φορές αρχίζω άλλες φορές σταματάω άλλες ξεχνίεμαι στο πως και στο γιατί και στο αν.Αποφάσισα λοιπόν,και να μαι εδώ να προσπαθώ με λίγα να πω τα πολλά και να θυμάμαι όσο προχωράω πως οι αναμνήσεις είναι κόκκινες στιγμές που μπλέκονται στα χέρια και όσο φεύγει ο χρόνος τόσο σε χρωματίζουν τόσο σε δομούν τόσο γίνονται εσύ.Ο αποστολέας δεν έχει δέρμα δεν έχει λέξεις ηχηρές μα μόνο κρυφές απρόσεχτες φωνές που χτίζουν στιγμές και δυναμώνουν ανάσες και είμαι εγώ που ντύθηκα με την μάσκα του αποπροσανατολισμού μην ξέροντας πως ότι δηλώνεις με τόσο πάθος πως δεν είσαι είσαι πάντα το ίδιο και ίσως και πιο δυνατό πιο στεγνό.Μαζεύω τα μαλλία λίγο πίσω τελευταία ξέρεις,θέλω να φωνάξω για κάτι βγάζοντας την μορφή μου μπροστά,καίγοντας αυτά που με στοιχειώνουν και αδείαζοντας όλα αυτά που με φοβίζουν ακόμα.Έτσι με δεμένες τις σκέψεις σε κόμπο γερό βγαίνω στης δικής μου αυλής το σκαλοπάτι,έιναι πολύ νερό γύρω και λουλούδια και νερό και λουλούδια και όλα τόσο άστοχα μαζί και όλα χώρια μές την ενωσή τους.Δεν φέρω σκόνη,δεν έχω χρόνια στα χέρια και πληγές βαθίες στα μάτια,δεν έχω κουρασμένες πλάτες ούτε στόμα στεγνό.Έχω,έχω,έχω ζωή αλλά συνάμα ξέρεις πως ότι διαλέγει να υπάρχει έξω απ`τη γύαλα θρυμματίζεται όσο φεύγει μακρυά.Ας είναι έτσι,ας είναι όπως δεν γουστάραμε ποτέ να είναι,ας παει όπου θέλει,μπορώ να με ακούω και να με βλέπω και ίσως να αρκεί...