Πάθη .

















χάριζε το σώμα στο φεγγάρι

σαν ένα αστέρι που

δεν φοβήθηκε την πτώση































Αναγνώστες

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

nella via di Cinquesanti

1. μιμούμαι για να ξεπεραστώ απο την ομορφιά σου
    με μια μάσκα να δρασκελίζει την ευθραυστότητα
    θα σε βρώ πληγωμένο στα σημεία
    για να αδείάσω στα χέρια σου μονάχα σκόνη.

2. θυμαμαι τη νυχτα
    με απουσια καταληκτη των τονων
    αντεστραμμενο ειδωλο του παθους

 
    απουσιαζω με ενα θελω.
   
    κουβαλώ μια άνω τελεία στις λέξεις
    κουβαλώ ενα μαχαίρι ανάμεσα στο στήθος και στο ρούχο

   nella via di Cinquesanti.


 

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

sparring

το χαμόγελο σου ξεφλουδίζει το εφήμερο
θέλω να κοιμηθείς όταν το ξημέρωμα θα περνάει μέσα απο τις τρίλλιες
- στο σεντονι να αφηνεις την ανασα -

θα ξυπνάω μόνη μαζί με την μαλακή ανάμνηση

θα διαβάζω τους ζωγράφους
για να μπορέσω να σε φτάσω μέσα απο τα χρώματα.

για μια άσπονδη τελειότητα

σέρνω στα δάχτυλα τον αθόρυβο σφυγμό
γουλια - μετανοια -

ελαφρύ το σώμα
μέσα στη γύμνια

είσαι άσπρη σελίδα
θα βουτάω

- μια φυσαρμόνικα - ειρωνικά με τυλίγει με μι μινόρε

πυροτέχνημα

σύννεφο σύννεφο , το είναι στη βροχή.



Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Distrattamente

Ήχοι απο υπόκωφες συνουσίες
λέξεις δεμένες στα άκρα των χειλιών
πέπλο ριγμένο στην άκαρπη σιωπή,
μια έξαλλη κιθάρα αδημονεί για αγγίγματα
κοφτές ανάσες

ένα ταγκό που θα χορέψεις
ένα φιλί που θα εξασθενεί νωχελικά

νωπογραφία
υγρές αφορμές υγρές
δέσμιες του εφήμερου

βρέχει βρέχει σε έναν τόπο γεμάτο ήλιο και νυχτερινές εξάρσεις

στο μηδέν, της λανθασμένης ουτοπίας.


Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

(Ακόμη)

Διψάς διψάς γ`αυτό το άχρωμο νερό
στο απάτητο στερέωμα της γαλήνης - μένουν γυμνά τα χέρια σου-

μέσα στην άνοιξη αφήνεις το χρώμα του χειμώνα
σε τσάκωσε η μοναξιά

το πουκάμισο γέρνει

σκίζεται υπομονετικά η παραίτηση
σκίζω το χαρτί που σε χωράει

γύρω απο ανθρώπους
γύρω απο τα μάτια των άκαρπων σιωπών

ίσως φοβηθώ

βεβηλωμένη απο την φθορά

στην παραλογοτεχνία του συναισθήματος

σε καρφώνω,
χύνεται το αίμα απο τα σημεία μου.

τώρα, με βροχή

χωρίς κλειδί, αλλόκοτη υπομονή

φωτιά στο τσαλακωμένο είδωλο.

συρτό κοφτό ανυπόμονο φιλί.


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Τρείςχιλιάδεςστιγμές

Το φεγγάρι
στην ψεύτικη σου εικόνα πλάθει απο το τίποτα το φώς
και εσύ χωρίς να δίνεις απάντηση στον ήλιο
σκοτώνεις τα σημάδια με μια σιωπή.

Εμείς ήδη χορεύουμε
με μια επιτάχυνση εξωφρενική
και με το σώμα παρατημένο στο άδειο μπάρ,

ένα σώμα, που είναι το πουκάμισο δίχως χρώμα

πλησίον μου, οι κινήσεις της γυμνής μου περιφάνειας
μέσα μου το αίμα που διαχέεται,
με συντονίζει στην ευθραυστότητα
η εικόνα είναι περίτεχνα ημιτελής
οι άνθρωποι πολλοί στάζουν σαν σταγόνες άτσαλα στο τζάμι

η μονάδα, αν είμαι εγώ ή το εσύ του δικού μου καθρέπτη

φοβάται, χρεώνεται, πληγώνεται, καίγεται και τελείωνει,

σχεδιασμένο χάρτινο αστέρι που δεν μπορεί να δώσει φώς.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Βιογραφία.

Υπάκουσε ξανά ο μύθος στη ζωή
οι κινήσεις θερίστηκαν απο τις σιωπές
τα χείλη δεν βρήκαν να ακουμπήσουν
στιγμές μόνο στιγμές
σαν αίμα σαν αίμα που χύνεται στο πρόσωπο
αυτή η αλήθεια θέλει να καεί

για να ελευθερώσω το ένα μου χέρι θέλω το άλλο να σε πολεμάει

σε χρειάζομαι για να σε χάσω πιά ολότελα
μέσα στην απόφαση των ματιών και των λέξεων.

Σαν αίμα θα σε περιμένω
να με τυλίξεις
να ξεσκεπάσω αυτήν την κηλίδα

και με ένα λευκό πανί να φύγω.

- Με μια απέραντη θάλασσα για οδηγό -

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Εφήμερο

Απαντώ
αν η εξαπάτηση σημαίνει επίγνωση
τότε βγές στην αυλόπορτα
και σκίσε τα ρούχα που με επιμονή επέλεξες για να σε ντύνουν,
δεν απομένουν δάκρυα εκεί
που με πείσμα τελείωσες,
λίγο απο το συναίσθημα σου
θα κοκκινίσει την έλλειψη των χειλιών
λίγο απο την ενοχή σου
τράβηξε και σκέπασε ότι προσπάθησες,
ηλιοβασίλεμα,προσπάθεια,ηλιοβασίλεμα
φωνή,οι φωνές,αυτό που δεν αντέχεις
τρέχεις,προσπερνάς για να μην σε προσπεράσει,
ο χρόνος,ανάβεις το κερί,σε σβήνει,
μοναξιά,μια λέξη,η λέξη
πάντα ελεϊνή απόδειξη ευθραυστότητας,
με βραχνάδα,βήχεις,κολυμπάς
πλαταίνεις,συμπικνώνεσαι,
με θυμάσαι;
σε θυμάμαι ή ζωγραφίζω φαντάσματα
για να μην ξεχάσω την απουσία μου;
χωρίς ειρμό,με ρίμα,με όχι,με ναί
με μισοτελειωμένο καφέ να με περιμένει,
με εσένα,με μια φίλη,με κανένα
με εσένα,με έναν φίλο,με μια επαφή
με εσένα,με ένα φιλί,χωρίς εσένα,
σε μια βόλτα,με εμένα,χωρίς εσένα,
με χαμόγελο,με εκείνον,χωρίς εσένα
με εμένα,χωρίς εκείνον,δίχως
εσένα,που δεν ξέρω,εσένα
εμένα χωρίς να με έχω αγκαλιάσει ποτέ,
με εσένα για να βρούμε το κενό της ένωσης,
και μια αλήθεια,να αφρίζει
να μην την βρίσκω,
να μην βρίσκω
να βρίσκω
βεντάλια απλωμένη στην ποδοπατημένη άμμο.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Tanto ..

Καλειδοσκόπιο,
σε καλώ στην ενδοσκόπηση της αφορμής
να διατρέξουμε τον παράδεισο του χρώματος
σε ομόκεντρους κύκλους να ξεντυθούν οι ανάσες
και όλο πιό άμορφοι να αγκαλιάσουμε το χάος
με μουσική υπόκρουση την επίπονη μελωδία
ανεξέλεκτοι συνδιασμοί
ταχύτητα σε αναίρεση
ανικανοποίητη υπόσταση
στέκομαι ασχολίαστη στο περιθώριο του ονείρου
καλειδοσκόπιο,
σε ξεχνάω στην συγχορδία των χειλιών
με ένα χαμόγελο
με μια σιωπή.


Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

How about you?

Για να διασκεδάσουν την πενία
για να φωνάξουν την κενότητα
για να ξεσφήξουν τις λέξεις απο τις ιδέες τους
για να σε ανταμώσω
για να μας δούν

έμειναν μονάχα τα χέρια μας που τίνουμε
αλυσίδα που θέλει να αντιστέκεται
στον κλοιό της πιό ύπουλης φθοράς
που σφύγγει
μας σφύγγει.

- και άραγε ποιός ναυάγησε σε ποιανού τη θάλασσα -


Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Κορνίζα, ένα κορνέτο που δεν λιώνει ποτέ.

Δύο διπλωμένα χαρτιά
συσπειρώνουν την άγνωστη φωλιά
έπειτα σηκώνεις το βλέμμα
και φαίνεσαι να έχεις διαβαστεί μέσα απ`αυτό,
ανάκατα τα μαλλιά
γνέφεις στη μοναξιά
-θέλω να είμαι πάντα μόνη όταν πλαγιάζω μαζί σου-
αλλάζει καλοκαιράζει και μένει ίδια η λέξη
την ανταλλάξαμε τόσες φορές
μα τώρα θέλω πια να μην την προφέρω
το βιολετί χρώμα σχεδιάζει έναν κόσμο περήφανο μακριά απο εμένα
θυμάσαι τόσες φορές φορές  αφόρετες
εκείνο το ριγμένο στους ώμους θέλω
απλώνεται σε διάχυση
και εσύ νομίζεις πώς μπορείς
-να θέλεις και να αποφεύγεις-

οι αθόρυβες υποσημειώσεις
γρατζουνιά στο απαλό σου δέρμα
σου είπαν πώς θα σε βρούν
τους είπες πως θα βρεθείτε
το βρίσκομαι σε άχρονο ενεστώτα-

Θέλω όμως να πιστεύεις
πώς αυτό που θα γράψω
δεν γράφεται με πένα
αλλά αντανακλάται σε μια επίπεδη οθόνη,
καθρεπτίζοντας την μονοτονία
θα διακρίνουμε την διαφορά,

εκεί που μια αρμάδα φιλιών
εμπίπτει στο γυμνό σου σώμα,
εκεί που η φωνή
εκλύει ένα άηχο φωνήεν

κορνίζα δικιά σου
η γεύση, το χρώμα, η στιγμή.



Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Το ξημέρωμα μέσα στην γύμνια της ανάσας σου.

Άνοιξη ανοίγεις
μπούμ μπάμ απόκλιση
τέτοιες ματιές απο τέτοιους ανθρώπους
περαστικές διαφημίσεις
στην κόκκινη γωνία του μυαλού
-σε περιφρονώ-
αλλεργία στην ρατσιστική αγκαλιά
δέσμια της εξάρτησης του φιλιού
απο χείλη ίδια, καθρέφτη στο ευαίσθητο σημείο σου.

Mόνο οι άνθρωποι
επιδεικτικά σε γδύνουν
μόνοι οι άνθρωποι
περίφανα σε ντύνουν
με χέρια σπαταλούν
τις στιγμές τους σε μελλοντικές φωτογραφίες
μιας αγάπης που σέρνεται
για να μην γίνει μοναξιά.

Και ίσως σε βρούν
στο κλειστό δωμάτιο
που μυρίζει μόνο το άρωμα σου
στο κλειστό δωμάτιο
στη φυλακή που έχει το χρώμα των ματιών σου.

Τα μάτια, ελεεινά σε συνθλίβουν
σου φωνάζουν ερωτικά στοιχάκια
απο ξεχασμένα τραγούδια,
που δεν τραγουδάς
που τραγουδάς
που δεν τραγουδάς
τραγουδάς.


Τα χέρια πληκτρολογούν το σβησμένο μήνυμα
η πληροφορία θα σταλθεί σε λάθος παραλήπτη
ένα απόγευμα που το δειλινό θα θέλει να σκίσει την καρδιά,
εσύ θα σεριανίσεις απο λόγια σε λόγια πιό φτωχά,
θα παρατηρήσεις, τους ξένους απολεσθέντες
θα παρηγορηθείς και θα φοβηθείς,
θα ταξιδέψεις μια στη θλίψη και μια στη χαρά.
θα φεύγεις και θα μένεις
μα ποιός θα ξέρει ποιά ταυτότητα έχεις
πια χάνεις, ποιά θές, ποιά;

Πές μου, αυτό που να μου πείς δεν μπορείς,
κάπως έτσι θα παραποιώ το προσωπό σου
σκίτσο έγινες, μολύβι που πια δεν ξύνεται
μα σκάβεις χρώμα για να βρεί
σε μια επιφάνεια λευκή αμόλυντη,
βαθιά λευκή - συστολή διαστολή -


Τέλος και αρχή , λέξεις μέσα, διεστραμμένα γυμνές
αγαπημένη φίλη, φίλη δολοφόνε των μόβ λουλουδιών

όλα αυτά που να καταλάβω δεν μπορώ
τα περιγράφω με σύννεφα
κάτω απο την σκιά της σιωπή
βγάζω το σώμα απο την επιθυμία
λερώνομαι με την αφοπλιστική απουσία
και περιγράφω τον χυμό
που τα συναισθήματα αφήνουν στα ρούχα
που να φοράς που να φοράς μόνο μπορείς.

Σαν η σκέψη να μπορεί
να σκιάσει ότι
το βλέμμα έχει ανάγκη να ζωγραφίσει.

Δεξιά αριστερά,
κατάληψη στην συνοικία
δεξιά αριστερά
πογκρόμ των αδύνατων
στους πιό δυνατούς.

Αυτός ο δρόμος, αυτές οι φιγούρες.
θέλω να θυμόμαστε μαζί, θέλω

''να δίνεις ουρανό
σε εκείνη τη καρδιά
που πέταξε δίχως φτερά
πέρα απο το δάκρυ. ''




Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Θα φανείς.

Κάποια στιγμή θα αποφασίσω
κάποια στιγμή θα με χαρίσεις
κάποια στιγμή το γέλιο θα μπορέσει
ρίχνοντας κάτω τις μάσκες
υφαίνοντας το απαλό σου θέλω
λέγοντας λέξεις με γράμματα τις σιωπές

θα τραφώ σαν απο χείλος που ανοίγει
για να κλείσει μέσα σε ένα ημιστίχιο
απο έκπληξη,
μόνο το δέρμα σαν ξένια υποδοχή
θα με φορέσει
μάλλον δεν θα αντέξω να σε δώ
πιο όμορφο απο τη ζωγραφιά μου.

λές λές και θα περιμένω
βαστώ στο χέρι την σπασμένη ομπρέλα
η βροχή δεσμεύεται στις κλειστές παλάμες
υγρή επιπλοκή του ονειρού
εκπρισοκρωτείς τον φόβο
και σε αγγίζω
χωρίς βήματα
και σε αποζητάω
σαν μυρωδιά
να με ευχαριστήσεις.

Ολόγυρα, οι άνθρωποι
ολόγυρα, κανείς
βλέμματα που δεν ολοκληρώθηκαν
ολόγυρα ολόγυρα
εκείνα τα λουλούδια
τα κόκκινα τα κίτρινα
εκείνα τα λουλούδια
τα κίτρινα τα κόκκινα.

Οι αριθμοί είναι πια
πίσω μου μέσα και μακριά μου
οι αριθμοί πρίν και μετά
πίσω και μέσα και πουθενά.

Ίσως να μπορέσω
να σου ψιθυρίσω
πώς ποτέ
πώς ποτέ

δεν θα γύρω στην αμμουδιά που ονειρεύτηκες
αν εσύ πρώτα δεν ταράξεις την υστερία της σιωπηλής λέξης

θα φανείς, κρίνος μέσα στο νερό
θα φανείς, βυθός απ`τον βυθό μου.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Από ανάγκη. σε κοιτάω. με υποδέχομαι.


Απο ανάγκη
απο ανάγκη
σε αγαπώ και σε ερωτεύομαι.
Τώρα πια βλέπω πώς σε ζωγράφισα
με όση ομορφιά μπορούν τα μάτια και το σωμα να νιωσει,
περνάω την κιθάρα στον ωμο,
ξεκουρδίζω τις ανασες
αφιερώνομαι στον σκοπο μου,
προσευχή άθεης καρδιάς
να πιστέψω πως ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξες.
όνειρο σε άδειο καμβα,
με λέρωσα και υπερισχύει ακόμη το
φιλί το δάγκωμα το τυχαίο άγγιγμα,
η αφή σου στο άγνωστο "ελα",
νότες πολλές και αφηρημένες
που επιζητούν να με κάμψουν να με βυθίσουν
στο εγώ μου πού εμμένει
σε έναν ρυθμό
παράλυτο μισό
και διχασμένο,

εσύ με όνομα κανένα
εσύ με ομορφιά καμία
εγώ με ένα εσύ διαιρεμένο
στους καθρέφτες.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Ανάβεις-σβήνεις.


Για ποιόν γράφουν οι ποιητές;
όλα αυτά τα λόγια
ξεχειλωμένες φορεσιές
που φόρεσαν και που έπειτα ξέχασαν
λέλαπα απο νέα αρώματα τα καινούρια σώματα,
εκεί αφέθηκαν ξανά και ξανά
και ύστερα τα ποίηματα μνημείο με λουλούδι στο πέτο,
περνάς και χαιρετάς περνάς και θυμάσαι
το ψέμα πού σε έπλασε
το δαχτυλίδι που πολλαπλασίασε τα χέρια
τον κρότο που το κορμί σου δεν έκανε
και τα χαρτιά που μοιράστηκαν την απουσια σου
σκάβουν τώρα τον παλμό μου
ανάβουν τα κεριά
σβήνουν τα κεριά
διαπράττουν το έγκλημα της κάθαρσης
- με καθυστέρηση -
και πια αυτή και όλες οι λέξεις
αντικρούουν την μουσική πού με γεφυρώνει
με εκείνο το μονοπάτι,
και ενώ όλα τα ξεχνώ
και ενώ όλα τα θυμάμαι
σε κάθε φύσημα γλυκό ή θυμωμένο
ρίχνεσαι ρωγμή στο χρώμα μου
γίνεσαι σπατάλη σε αταλάντευτο κύκλο.

11-3-11

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Φιγούρες. σκιές σε σώματα..


Κάποιος άστραψε
και κάποιος φυλάχθηκε απο το φώς,
το χιόνι αγκάλιασες στην έκλειψη
ο χυμός απο τις λέξεις
έγινε οργή σε χίλια βήματα προς την αυταπάρνηση
και με βρήκες απούσα στην πληγή σου
μόνο μια ξεχασμένη ρωγμη
στο άνω χείλος μου
θυμίζει το ζάρι που έριξες μέσα μου
και τραυμάτισε την υπομονή,

ο πόνος δεν είναι.. .
μια λαβίδα ξεσηκώνει τις φλέβες σου
επαναστατεί ο σφυγμός
και ένα φιλί παγώνει την έκσταση
φουσκώνει η φοβέρα
ανταριάζει η ματιά που δεν λαμβάνεται.

Το παιχνίδι φοριέται απο εμένα εσένα και
ένα όλο σε διάσπαση μισοτελειωμένο και σε μια έκφορη αρχή
γυμνές φιγούρες
σε πλάγια σώματα.

Γυμνοί αντίχειρες
σε σώματα ντυμένα ανάγκες.

Κόβεται ο χρόνος
τεμαχίζεται και διασπείρεται
πύον δίχως χρώμα ο φόβος
σε καταλαμβάνει
και πρέπει τότε να υποδυθείς ή να αφεθείς..

Και να με αντικρίσεις.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Καμπαναριό στα σύννεφα ο έρωτας.

Ας ήταν ναί,
ξέρεις ακούγεται
ξανά ξανά
αυτός ο χτύπος
που πάντα εκλείπει
που χάνεται
κάτω απο το κρανίο
ενός ξεχασμένου φεγγαριού.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Εξίσωση - επίλυση.

Ένας τοίχος μας χωρίζει
και ενώνω στο χέρι σου την φωτιά μου
φίλη με τις λέξεις σου
σκορπίζομαι
στην τυχαιότητα της αλήθειας,
κανείς δεν σε βλέπει
μόνο εσύ και το σπουργίτι που πετάει
στο κρυφό κελί σου,
μελάνι μελάνι
αυτό ρίχνω μέσα σου
διαλέγω να σε αφήνω
διάλεξα να σε αγγίζω
χωρίς ομορφιά να σε σπαταλώ
η ζωή που τρέμει
το σώμα φοβισμένο
που δεν σε μπόρεσα ακόμη
το δωμάτιο το τυφλό μου λεξιλόγιο
που δεν σε ξέρει, που δεν σε αναφέρει πια.
Οι εικόνες απο τα ποίηματα σου
διαφεύγουν απο τα γένια σου
λερώνουν το στήθος
μολύνουν την καρδιά
γιατί το πάθος είναι ένα τρένο που φεύγει
γιατί το όνειρο δεν σε παρακαλεί
μα λύνεται στα χάδια σου
ζωγραφίζει το στόμα σου.

Υποσχέθηκα. Μα δεν χάθηκα
σε μένα σε εκείνο .  το αδιαφώτιστο γιατί.
Το δωμάτιο μου με κλειστή την πόρτα
τα χέρια στις τσέπες καρφωμένα
το πρόσωπο σου ραγισμένο στους καθρέπτες
το γέλιο σου μια μικρή πέρλα
αφημένη στην γωνία
και

ο θάνατος βασιλιάς της σιωπής.
Δεν χρειάζεται λές
Έλα- να φωνάζω στο θέλω.
Το φθινόπωρο.
Στα μάτια  πληρώνεις.
Τα δωσμένα φιλιά
κολυμπούν στο σπίτι που έφτιαξα
στο κάδρο που έριξα
στην πλάτη μου που λυγίζει.



Μονομιάς με βρίσκω
στο δωμάτιο στο δικό μου φώς,
και η βροχή να η βροχή
το αίμα σκίζει το λουλούδι
το λουλούδι είναι αίμα.

Καλώς ήρθε, στο σώμα που εξαπάτησε τη φλόγα.
                                     
                             αλάτι ριγμένο στην ανήξερη ρωγμή. σου.
                             

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Αίμα απο την ζεστή πορφύρα

Αίμα από την ζεστή πορφύρα
Μήπως δεν χειμωνιάζει στις ανάσες ;
Ζοφερό όχι καρφώνει τις λέξεις
Και μια μουσική
Που με ρίχνει στο αβάσταχτο τέμπο σου
‘’ma tu che vai eppoi rimani”
Όλα βουλιάζουν
Και εσύ που πνίγεσαι
Δεν με ζητάς
Λίγο χιόνι θέλεις μόνο να σου φέρνω
Και ύστερα τα βλέμματα
Αφήνονται από τις καρδιές
Τα φεγγάρια επαναλαμβάνονται
Τα δωμάτια σιωπούν χωρίς όνειρα
Και όσο σπάει ο χρόνος
Τόσο η βροχή δεν σε χωράει.


Το χέρι σου απλώνεται στο καλοκαίρι
Μα το σώμα αφοπλίζεται
Και με λιώνει με αστείρευτη αγάπη,
Αφημένη ηδονή
Αφημένο φιλί
Αφημένη στο sms που δεν σου έστειλα.


Κανείς πια δεν γυρίζει
Στο λιμάνι έχουμε αφήσει όλα τα κόκκινα λουλούδια
Σε περιμένω


Με ένα αδράχτι για χειρονομία.




Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Απώλεια Αφήγησης.

Όνειρο καταπραϋντικό
Όνειρο όνειδος
Όνειρο αστιγμάτιστο
Όνειρο φοβισμένο και αποκρουστικό
Όνειρο από εσένα για εμένα
Όνειρο χωρίς καταλήξεις
Όνειρο λανθασμένο και ημιτελές
Όνειρο άκαιρο
Όνειρο ακαριαίο
Όνειρο υγρό και ατελείωτο
Όνειρο από λάσπη και ήλιο


Και ύστερα ο ύπνος η νύχτα
Με μια απειλή απόλυτη
Με μια κυριαρχία σιωπηλή
Με ένα λουλούδι σπασμένο
             Πρίν την φωνή
             Μετά την πληγή
             Χωρίς τη σιγή.



Και ένα πέταγμα
Σε ένα ιντερλούδιο χαραγμένο από αφέλειες
Νοσταλγικά αφιερωμένο στο κρασί που χύνεται
Μόνο στα μάτια δοσμένο. Απώλεια αφήγησης.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Τι κι αν έζησε η νύχτα.

Τι κι αν έζησε η νύχτα
Νομίζω πως φοβάσαι να με δελεάσεις
-με επιστροφές-
Τόσα λίγα τόσα λίγα λεπτά
Για να σου ζητήσω
-λέξεις αιωνιότητας-
Ύστερα έρχεται ο ήλιος
Που σε χύνει με ποσότητες
Στην αφόρετη γή
Και φεύγεις φεύγεις
-με το βλέμμα μακρινό-
Τραγουδάω με τα αισθηματά σου
Την πληγή
Την ροπή
      -ριπή-
Όλα τόσο γελία διακοσμημένα
Σε φωνάζουν
Να τα διαλύσεις
Να τα ξεγράψεις
Να με νικήσεις με θάνατο ζωής

Σαν υστερικό βιολί
Που δεν θέλησε να ξεφύγει από τον ήχο
Κάπως έτσι
Σε ζωγραφίζω
Σαν μια γραμμή
Χωρίς παραλαγές

Σειρά. Δάκρυα και αφορμές.