Τρείςχιλιάδεςστιγμές

Το φεγγάρι
στην ψεύτικη σου εικόνα πλάθει απο το τίποτα το φώς
και εσύ χωρίς να δίνεις απάντηση στον ήλιο
σκοτώνεις τα σημάδια με μια σιωπή.

Εμείς ήδη χορεύουμε
με μια επιτάχυνση εξωφρενική
και με το σώμα παρατημένο στο άδειο μπάρ,

ένα σώμα, που είναι το πουκάμισο δίχως χρώμα

πλησίον μου, οι κινήσεις της γυμνής μου περιφάνειας
μέσα μου το αίμα που διαχέεται,
με συντονίζει στην ευθραυστότητα
η εικόνα είναι περίτεχνα ημιτελής
οι άνθρωποι πολλοί στάζουν σαν σταγόνες άτσαλα στο τζάμι

η μονάδα, αν είμαι εγώ ή το εσύ του δικού μου καθρέπτη

φοβάται, χρεώνεται, πληγώνεται, καίγεται και τελείωνει,

σχεδιασμένο χάρτινο αστέρι που δεν μπορεί να δώσει φώς.