Απο ανάγκη
απο ανάγκη
σε αγαπώ και σε ερωτεύομαι.
Τώρα πια βλέπω πώς σε ζωγράφισα
με όση ομορφιά μπορούν τα μάτια και το σωμα να νιωσει,
περνάω την κιθάρα στον ωμο,
ξεκουρδίζω τις ανασες
αφιερώνομαι στον σκοπο μου,
προσευχή άθεης καρδιάς
να πιστέψω πως ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξες.
όνειρο σε άδειο καμβα,
με λέρωσα και υπερισχύει ακόμη το
φιλί το δάγκωμα το τυχαίο άγγιγμα,
η αφή σου στο άγνωστο "ελα",
νότες πολλές και αφηρημένες
που επιζητούν να με κάμψουν να με βυθίσουν
στο εγώ μου πού εμμένει
σε έναν ρυθμό
παράλυτο μισό
και διχασμένο,
εσύ με όνομα κανένα
εσύ με ομορφιά καμία
εγώ με ένα εσύ διαιρεμένο
στους καθρέφτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου