Ανάβεις-σβήνεις.

Για ποιόν γράφουν οι ποιητές;
όλα αυτά τα λόγια
ξεχειλωμένες φορεσιές
που φόρεσαν και που έπειτα ξέχασαν
λέλαπα απο νέα αρώματα τα καινούρια σώματα,
εκεί αφέθηκαν ξανά και ξανά
και ύστερα τα ποίηματα μνημείο με λουλούδι στο πέτο,
περνάς και χαιρετάς περνάς και θυμάσαι
το ψέμα πού σε έπλασε
το δαχτυλίδι που πολλαπλασίασε τα χέρια
τον κρότο που το κορμί σου δεν έκανε
και τα χαρτιά που μοιράστηκαν την απουσια σου
σκάβουν τώρα τον παλμό μου
ανάβουν τα κεριά
σβήνουν τα κεριά
διαπράττουν το έγκλημα της κάθαρσης
- με καθυστέρηση -
και πια αυτή και όλες οι λέξεις
αντικρούουν την μουσική πού με γεφυρώνει
με εκείνο το μονοπάτι,
και ενώ όλα τα ξεχνώ
και ενώ όλα τα θυμάμαι
σε κάθε φύσημα γλυκό ή θυμωμένο
ρίχνεσαι ρωγμή στο χρώμα μου
γίνεσαι σπατάλη σε αταλάντευτο κύκλο.

11-3-11