Κορνίζα, ένα κορνέτο που δεν λιώνει ποτέ.

Δύο διπλωμένα χαρτιά
συσπειρώνουν την άγνωστη φωλιά
έπειτα σηκώνεις το βλέμμα
και φαίνεσαι να έχεις διαβαστεί μέσα απ`αυτό,
ανάκατα τα μαλλιά
γνέφεις στη μοναξιά
-θέλω να είμαι πάντα μόνη όταν πλαγιάζω μαζί σου-
αλλάζει καλοκαιράζει και μένει ίδια η λέξη
την ανταλλάξαμε τόσες φορές
μα τώρα θέλω πια να μην την προφέρω
το βιολετί χρώμα σχεδιάζει έναν κόσμο περήφανο μακριά απο εμένα
θυμάσαι τόσες φορές φορές  αφόρετες
εκείνο το ριγμένο στους ώμους θέλω
απλώνεται σε διάχυση
και εσύ νομίζεις πώς μπορείς
-να θέλεις και να αποφεύγεις-

οι αθόρυβες υποσημειώσεις
γρατζουνιά στο απαλό σου δέρμα
σου είπαν πώς θα σε βρούν
τους είπες πως θα βρεθείτε
το βρίσκομαι σε άχρονο ενεστώτα-

Θέλω όμως να πιστεύεις
πώς αυτό που θα γράψω
δεν γράφεται με πένα
αλλά αντανακλάται σε μια επίπεδη οθόνη,
καθρεπτίζοντας την μονοτονία
θα διακρίνουμε την διαφορά,

εκεί που μια αρμάδα φιλιών
εμπίπτει στο γυμνό σου σώμα,
εκεί που η φωνή
εκλύει ένα άηχο φωνήεν

κορνίζα δικιά σου
η γεύση, το χρώμα, η στιγμή.