Τι μένει

Έχω την απουσία μου
σήμερα ξύπνησα χωρίς επεξεργαστή ψυχής
διάρκεια της βροχής
με ήλιο διχασμένο στο ημισφαίριο του πόνου

το πρόσωπό σου γέρνει στον ώμο εκείνης
σπάζοντας τις διαδοχικές επιφάνειες
-βρίσκω το κενό-

η πόλη με υιοθετεί
βαθαίνω στο κόκκινο της κίτρινης μοναξιάς


καίει αυτή η υπομονή
η τέχνη δεν είναι αμπαλάζ

είναι κραυγή
μελανιά στο επίμαχο σημείο.