Δες πώς αναπαράγεται η στιγμή, πάντα πρώτη και πάντα τελευταία
η αγωνία σου να στερεώσεις τον αμμώδη πύργο
η ικεσία ενός αγοριού μπροστά στο ευμετάβλητο
και ένα κορίτσι μάλλον λίγο χαμένο,
(ρευστή
σε μια φαντασία υγρή και άφατη
δημιουργείται η ανάσα σου) δώστης λίγο φώς, σώστην
τα χέρια μου που αγγίζουν είναι τα χέρια σου που διαρκούν τη μνήμη
σε αυτό το σεισμογενές κρυσφήγετο γεμάτο θόρυβο
φοβάσαι τη σιωπή,
μια μοναχική ελπίδα που καπνίζεται πρίν πνιγείς απο τις λέξεις, είσαι
δύο βήματα ίσως και ένα τρίτο, κάπως αβέβαιο,
παρατημένη στην ουτοποία ενδελέχεια, συγγνώμη που με σπατάλησα, σε εμένα μιλάς, χωρίς εσύ
μάλλον στα αδιάφορα μάτια σου συγκεντρώνεται το πάθος μιας ψεύτικης καψούρας για ουρανό,
δυσπροσάρμοστη, σε χαιρετώ, εγώ μάλλον,
Ο Ίκαρος καίει τα φτερά του, και ο ήλιος δοκιμάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου