Φαίνεται πως η απουσία σχηματίζει αγκαλιά,
με δύο λέξεις την αφήνεις να κυλήσει,
ένα κόκκινο μπαλόνι στον ουρανό
δύο φιλιά στο αφημένο στη μνήμη σώμα,
και όταν λυπάσαι
αρχίζει η βροχή
και όταν γελάς
αρχίζει η βροχή,
στο σεντόνι τυλίγεσαι
φωνάζεις με σιωπές
αγκυλώνεις ένα ένα τα σημάδια,
και με ένα δάκρυ
φωλιάζεις
το βλέμμα σου
σε βλέμμα,
και η μουσική,
μια κιθάρα
σε αβάσταχτο τέμπο,
κουλουριάζομαι
δύο γυμνές αφορμές
διασπούν το όνειρο,
ένα περιθώριο
ένα λεπτό
σε δυό στιγμές
στέκει,
με φοράς
σε ντύνω
με φοράς
σε ντύνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου