Θελω να σε αφηνω
να σε θρυμματιζω σε ενα πελωριο εγω
να ξεκινω παντα απ`τα χερια σου
και ο κηπος μας να ειναι γεματος ηλιους
να απλωνουμε στα δωματια τις στιγμες
και καθε λιακαδα να μας βρισκει βροχη
και οταν θα ρουφας τα συννεφα
να δακρυζουν οι εσοχες
τα σχηματα να γεμιζουν χρωμα
και καθε απογευμα το φιλι σου να ειναι αγωνια
ενα ζεστο ρουχο απ`την αφη σου να τυλιγεται στο φως,
μου λειπεις
οσο φοβαμαι
λερωνω τα λεπτα μου
με τις ζωγραφιες που εκανες μικρος,
και ο χρονος σε κοιταει
και ματαια τρεχω να τον προλαβω
μηπως γυρισει και με αντικρισει
για μια φορα,
και καπως αστοχα
φοβαμαι ξανα
σε παρατηρω
ζω απ`τις γουλιες
που δεν ηπιες
σαν ερειπιο
που δεν γκρεμιζεται
σε περιμενω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου