Ποιός ξέρει τι αύριο στο λαχνό
θε να μας τύχει, χαρούμενο ή σκοτεινό,
ίσως ο δρόμος μας
σε ξέφωτα ανέγγιχτα μας φέρει
που κελαρύζει αιώνια της νιότης το νερό,
ή θα είναι ένα κατέβασμα
στο τελευταίο οχυρό,
στη νύχτα, φευγαλέα ανάμνηση του πρωινού.
Ακόμα ξένοι τόποι
μπορεί να μας δεχτούν: θα χάσουμε
τη θύμηση του ήλιου, από το νου
θα μας έρθει των στίχων ο αχός.
Ω, ο μύθος που μ' αυτόν εκφράζεται
η ζωή μας, ο ξαφνικός,
θα μεταβληθεί στη σκοτεινή ιστορία την ανομολόγητη.
Όμως για ένα πράγμα μας εμπιστεύεσαι,
και είν' αυτό: ότι κάτι από το δώρο σου
έχει περάσει για πάντα στις συλλαβές
που σέρνουμε μαζί μας, μέλισσες βουερές.
Μακριά θα πάμε διατηρώντας έναν ήχο
από τη φωνή σου, όπως θυμάται
τον ήλιο το σταχτί χορτάρι
ανάμεσα στα σπίτι, στις αυλές τις σκιερές.
Και μια μέρα ετούτες οι αθόρυβες λέξεις
που με σένα συνηθίσαμε να γαλουχούμε
με κόπους και με σιωπές,
θα φαίνονται σε ένα πνεύμα αδερφικό
σπιρτόζικες από αλάτι ελληνικό.
υγ: απ' τη συλλογή "Σουπιοκόκκαλα".
2 σχόλια:
"Αν ημουν δεντρο αναμεσα σε δεντρα, γατα αναμεσα σε ζωα, αυτη η ζωη θα είχε
ενα νοημα ή, αυτο το προβλημα δε θα υπηρχε καν, γιατι θ' αποτελουσα ενα
κομματι αυτου του κοσμου. Θα η μ ο υ ν αυτος ο κοσμος που του εναντιώνομαι
μ'ολη μου τη συνειδηση, απαιτωντας επιμονα να συμφιλιωθω μαζι του. Αυτη η
απλουστατη λογικη με φερνει αντιμετωπο μ' ολοκληρη τη δημιουργια.
Δεν μπορω να την αρνηθω διαγραφοντας την. Οφειλω λοιπον, να μεινω πιστος
στην αλήθεια μου. Οφειλω να υποστηριξω εκεινο που μου παρουσιαζεται τοσο φανερα,
ακομα κι αν είμαι αντιθετος. Και τι αποτελεί την ουσια αυτης της συγκρουσης, αυτης της
αποστασης αναμεσα στον κοσμο και το πνεύμα μου, εκτος από τη συνείδησή μου;
Εαν, λοιπον, θελω να μεινω πιστός στην αλήθεια μου, αυτο θα το πετυχω με την
βοηθεια μιας αδιακοπης συνειδησης, παντα ανανεωμενης, παντα εντονης. Για την
ωρα, μου χρειαζεται αυτη η συνειδηση. Αυτη την ωρα, το παραλογο, τοσο ευκολο
και τόσο δυσκολο μαζι για να το κατακτησω, ξαναμπαινει στη ζωη ενος ανθρωπου
και ξαναβρισκει την πατριδα του. Αυτή την ωρα ακόμα, το πνεύμα μπορει ν'
αφησει τον ανυδρο και ξερο δρομο του φωτεινού αγωνα. Το παράλογο, τωρα,
εμφανιζεται στην καθημερινη ζωη. Ξαναβρίσκει τον κόσμο που ανηκει το ανώνυμο
"ον", αλλ' από εδω και στο εξης ο ανθρωπος ξαναγυριζει σ' αυτον φερνοντας μεσα
του την επανασταση και τη λογικη. Σταματησε να ελπιζει. Βασιλειο του, ειναι,
επιτελους, αυτη η κολαση του παροντος. Ολα τα προβληματα ξαναγινονται
πολυπλοκα. Μπροστα στο λυρισμο σχηματων και χρωματων παύει να υπαρχει αφηρημενη επιφάνεια.
Οι αντιφασεις του πνεύματος ζωντανευουν και ξαναβρισκουν το αθλιο και υπεροχο καταφυγιο
της ανθρωπινης καρδιας. Δεν εξηγηθηκε τιποτα.
Αλλαζουν, ομως, ολα οψη. Πού παμε; Προκειται να πεθανουμε,
να γλιτώσουμε με το πηδημα, πάμε να ξαναχτισουμε με ιδεες και σχηματα ενα
σπιτι στα μετρα του; Ή θα μπορεσουμε ν' αντεξουμε την τρομερη κι υπεροχη
συνθηκη του παραλογου; Μ' αυτα τα δεδομενα, ας κανουμε μια τελευταία
προσπαθεια για να φτασουμε στις αποψεις μας. Σ' αυτο τον παραλογο κοσμο, το
κορμι, η τρυφεροτητα, η δημιουργια, η δραση, η ανθρωπινη αξιοπρεπεια, θα
ξαναβρουν τοτε τη θεση τους. Ο ανθρωπος θα ξαναβρει, επιτέλους, σ' αυτον το
κρασι του παραλογου και το ψωμι της αδιαφοριας που μ' αυτά διατηρει το
μεγαλειο του."
Μύθος του Σύσιφου
Παράλογο εις Παράλογον.
μαρεσε που συνδεσες τον μονταλε με τον καμυ. και οι δυο εχουν αδυναμια σαυτο το αλατι το ελληνικο, και οι δυο τροφοδοτουνται απτο παραλογο μεταστοιχειωντοντας το σε ποιηση, ανθρωπια και εντιμοτητα. Αν σαρεσει η ποιηση και ο καμυ ταυτοχρονα νομιζω πως θανακαλυπτεις πολλα διαβαζοντας τετοια ποιηματα και τετοια στοχαστικα κειμενα..
δεν μπορουσα ναμαι μονιμος συνεργατης εδω, μιας και το μπλογκ μου το συντηρω με το λιγο χρονο που διαθετω στο ιντερνετ. Ευχαριστώ για την προσκληση, το μέιλ μου μπορεις να το χρησιμοποιησεις βεβαια.
Δημοσίευση σχολίου