Φλάς Πίστολ

Ζυζάνιο η σκέψη
αχόρταγη της αγάπης
αφιλτράριστη
πηγαία αφόρμιση απο κάθε σώμα
δεν σε βιώνω
πολεμάω σε λάθος πλαίσιο
ψάχνω να νικήσω το πεπερασμένο
χάνω το έδαφος
γαμιέται κάθε λογική
το συναίσθημα παραλύει το νερωμένο όνειρο
επιβιώνω
χρεώνομαι την ανθρωπιά
και πάντα βλέπω εκείνον τον ουρανό
πήζω στο μέσα μου κάθε ποιητική αφέλεια
εκμεταλλεύομαι την ύπαρξη
χτίζομαι στο μηδέν
με θυμίζεις όταν με αγκαλιάζεις
και διώχνω σκέψεις
ξένη απ`αυτές
φοβάμαι να περπατάω
τρέχω μόνο όταν γεμίζει ο ήλιος
στο δειλινό ζώ
τους ήρωες μου ερωτεύομαι
πεθαίνω σε κάθε ποιήμα
τελειώνω σε όλες τις γραμμές που γράφεις
χορεύω σε έδαφος υπό κατάρρευση
χωρίς χρόνο τον χρόνο αγγίζω
και κάθε λεπτό είναι μαχαίρι
και κάθε σκελίδα ζωγραφίζεται στο σώμα
θύμα με φωνάζω θύμα
τρέφομαι από εσένα
απορρίπτω ότι δεν με απορρίπτει
ενώνομαι με ό,τι με φτύνει
πηγάζω από την βρώμικη απελπισία του μυαλού
φαύλη της σπηλιάς σου
δέσμια του ονείρου
σε πρότυπα σπαταλημένη
δέχομαι χ
ανανεώνω την καμμένη δασική έκταση μου
και σε θάλασσα τη θάλασσα ζητάω
με φλάς καταστρέφομαι
με φλάς με φλάς με φλάς.